Ո՞վ ես

Մի անգամ վանականները խոսում էին խոնարհության մասին: Գազա քաղաքի անվանի քաղաքացիներից մեկը, լսելով այն խոսքերը, թե որքան մարդն ավելի է մոտենում Աստծուն, այնքան ավելի մեղավոր է իրեն տեսնում, զարմացավ և ասաց.

- Դա ինչպե՞ս է հնարավոր:

Եվ չհասկանալով, ցանկացավ իմանալ, թե այդ խոսքերը ինչ են նշանակում: Մի վանական նրան ասաց.

- Մեծանո՛ւն պարոն, ասա՛ ինձ, դու քեզ ո՞վ ես համարում քո քաղաքում:

Նա պատասխանեց.

- Ինձ առաջինն ու մեծ եմ համարում իմ քաղաքում:

- Իսկ եթե Կեսարիա գնաս, ապա այնտեղ քեզ ո՞վ կհամարես:

- Այնտեղի աստիճանավորներից վերջինը:

- Իսկ եթե Անտիոք ուղևորվես, այնտեղ քեզ ո՞վ կհամարես:

- Ես ինձ այնտեղ մի սովորական մարդ կհամարեմ:

- Իսկ եթե Կոստանդնուպոլիս գնաս և թագավորին մոտ լինես, այնժամ քեզ ո՞վ կհամարես:

- Համարյա աղքատ մեկը:

- Ահա այդպես էլ սրբերն են,- ասաց վանականը,- որքան ավելի են Աստծուն մոտենում, այնքան ավելի մեղավոր են իրենց տեսնում: Աբրահամը, երբ տեսավ Տիրոջը, իրեն հող ու մոխիր անվանեց:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի