Պարգևը

Թագավորական պալատում լուր է տարածվում, թե թագավորը վերադառնում է, ով շատ երկար տարիներ մեկնել էր արշավանքի: Հավաքվում են երկրի բոլոր մեծամեծները, երևելիներն ու իրենց շքախմբերով պատրաստվում դիմավորել թագավորին: Այդտեղ է ժամանում նաև մի զինվոր և ոմանք նրան մոտենում, ողջագուրվում են, ոմանք էլ ուշադրություն չդարձնելով անցնում նրա մոտով:

Զինվորը մի երիտասարդ մեծահարուստի հարցնում է.

-Ինչո՞ւ ես անտարբեր անցնում ու նույնիսկ բարևել չես կամենում: Մանուկ հասակում միասին ենք մեծացել և միևնույն զինվորական արվեստը սովորել:

Մեծահարուստը պատասխանում է.

-Ներո´ղ եղիր, շատ զբաղված եմ. այստեղ այնքան անվանի մարդիկ կան, որ նույնիսկ քեզ չեմ նկատում և իմ շքախմբով թագավորի ժամանելուն եմ պատրաստվում: Ինչպես տեսնում եմ` դու այդպես էլ զինվոր ես մնացել:

Քիչ անց թագավորական զորքը մոտենում է և զորավարներն իջնում են ձիերից և ծնկի գալիս զինվորի առջև:

Զինվորն ասում է.

-Արքան, ով որդի չուներ, իբրև ժառանգորդ ինձ հռչակեց և թագավորությունն ինձ փոխանցեց: Այժմ, որպես նոր արքա, եկել եմ բաշխելու պատիվերը, պարգևներն ու նոր տիտղոսները յուրաքանչյուրին ըստ արդարության և ըստ արժանվույն:

Երբեք մի արհամարհեք մարդկանց: Նրանք, ովքեր տառապում են իրենց մեծամտությամբ, հպարտությամբ, շահասիրությամբ, չեն կարողանում տեսնել, որ Աստված իրենց չի ընտրում, այլ փնտրում է աննշան ու ոչ անվանի մարդկանց նրանց միջոցով գործելու և Իր աստվածային փառքն արտահայտելու համար:

Հովհաննես Մանուկյան