Փաթիլները

Ձյուն էր գալիս: Շուրջբոլորը լուռ էր ու հանդարտ: Փափկափետուր փաթիլներն արտասովոր պար էին բռնել օդում ու անշտապ պտտվելով մոտենում էին գետնին:

Կողք-կողքի թռչող երկու փոքրիկ փաթիլներ զրույցի բռնվեցին: Ձեռք-ձեռքի տվեցին, որպեսզի քամին իրարից չբաժանի և նրանցից մեկն ուրախությամբ ասաց.

- Թռիչքի ի՜նչ զարմանահրաշ զգացում է:

- Մենք չենք թռչում, մենք ուղղակի ընկնում ենք,- տխուր պատասխանեց երկրորդը:

- Շուտով գետնին կհասնենք ու սպիտակ փափկամազ ծածկոցի կվերածվենք:

- Ո՛չ, մենք դեպի մեր կործանումն ենք գնում, գետնի վրա մեզ կկոխկրտեն:

- Մենք առվակներ կդառնանք ու կսլանանք դեպի ծովը: Մենք հավերժ կապրենք,- պնդեց առաջինը:

- Ո՛չ, մենք կհալչենք ու կանհետանանք,- առարկեց երկրորդը:

Վերջապես հոգնեցին վիճելուց, բաց թողեցին միմյանց ձեռքերն ու թռան դեպի այն կյանքը, որը յուրաքանչյուրն իր համար ընտրել էր:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի