Քշոց

Նախնական շրջանում, երբ քրիստոնեությունը հալածվել է, քրիստոնյաները թաքնվել են գետնադամբարաններում և Սուրբ Հաղորդության խորհուրդը կատարել են այնտեղ: Քշոցներն այդ ընթացքում ծառայել են որպես ճանճ, միջատ քշելու համար: Հետագայում այդ կիրառությունը վերացավ, և քշոցը դարձավ ուրախ նվագարան Սուրբ Պատարագին մասնակցող դպիրների ձեռքին:

Քշոցը սկավառակաձև է՝ ամրացված փայտե երկար (1.5-2 մ) կոթի վրա: Սկավառակի վրա երկու կողմերի ծայրերին պատկերված են հրեշտակներ, իսկ կենտրոնում՝ վեցթևյան հրեշտակներ՝ խորհրդանշելով քշոցի այլաբանական դերը՝ հրեշտակների ներկայությունը խորանում: Նրա եզրերը զարդարված են բոժոժներով (շատ փոքր զանգակներով), որոնք արարողության խորհրդավոր պահերին դպիրների կողմից շարժվելով՝ զվարթ հնչյուններ են արձակում՝ խորհրդանշելով հրեշտակների փառաբանությունը:

Քշոցները գործածվում են հատկապես Սուրբ Պատարագին.

1. Թափոր դուրս գալիս

2. Ավետարանը և Սուրբ Խորհուրդը վերաբերելիս

3. «Սուրբ Աստված», «Քրիստոս ի մէջ մեր յայտնեցաւ», «Սուրբ Սուրբ», «Որդի Աստծո», «Հոգի Աստծո», «Հայր մեր» և «Միայն սուրբ» երգելիս և այլն:

Քշոցը գործածվում է նաև եկեղեցական այլ արարողությունների ժամանակ. օրինակ՝ սրբալույս Մյուռոնը և սրբերի մասունքները վերաբերելիս, Խաչվերացի երեկոյին, «Այսօր դասք հրեշտակաց» երգելիս և այլն: