Սաղմոս ԺԴ

Ի կատարած Սաղմոս Դավթի, երբ Սիոնում և տաճարում մեծ հրաշք կատարվեց ասորիների հետ և ժողովուրդը սաստիկ վախեցավ և ասաց.

1. Տէր, ո՞վ կացցէ ի խորանի քում. կամ ո՞վ բնակեսցէ ի լեառն սուրբ քո:

Տե՛ր, ո՞վ պիտի ապրի քո վրանում, կամ ո՞վ պիտի բնակվի քո սուրբ լեռան վրա:

Ո՞վ պիտի ապրի այն տաճարում և Երուսաղեմում, որոնք կառուցվել էին Սիոն լեռան վրա և կրում էին Բարձրյալ Աստծո անունը: Քահանան՝ տաճարում կամ թագավորը՝ Սիոն լեռան վրա: Նաև Սուրբ Հոգով մարգարեանալով ասում է, թե այնտեղից շնորհներն անցնելու են հեթանոսներին, ինչպես որ ձայնը լսվեց, թե. «Գնանք այստեղից, գնանք և այլևս չվերադառնանք»: Դարձյալ, ո՞վ է արժանի ժառանգել և հավիտյան բնակվել այնտեղ՝ անձեռակերտ խորանում՝ վերին Երուսաղեմում:

2. Որ գնայ անբիծ՝ գործէ զարդարութիւն, խօսի զճշմարտութիւն ի սրտի իւրում:

Նա, ով անբասիր է ընթանում, արդար գործ է կատարում, ճշմարտություն խոսում իր սրտում:

Ով անբասիր է հոգով և մարմնավոր ոչ մի արատ չունի, նա արդարություն է գործում: Արդարություն ասելով նկատի ունի մարմնի բոլոր անդամներով արդար լինել և ճշմարտություն խոսել ոչ միայն լեզվով, այլև՝ սրտով:

3. Որ ոչ նենգաւորեաց լեզուաւ իւրով, և չար ընկերի իւրում նա ոչ արար:

Ով չի նենգել իր լեզվով և ընկերոջը վատություն չի արել:

Թեպետ և իր սրտում չունի նենգ հպարտություն, նաև հեգնությամբ չի նախատում միայն խոսքով ասելով, թե՝ զրկողը զրկվում է: Չար ընկերոջը գործնականում չարությամբ չի հատուցում:

4. Նախատինս ի մերձաւորաց նա ոչ առնու. արհամարհեալ է առաջի նորա չարագործն:

Մերձավորներից նախատինք նա չի ստանում, և չարագործն անարգված է նրա աչքում:

Որպեսզի ամեն ոք անուշահոտ պատարագ լինի, պետք է լացի լացողների հետ և ուրախանա ուրախացողների հետ: Անարգված է նրա աչքում, այսինքն՝ ոչ թե կեղծությամբ պետք է հաճելի լինել յուրաքանչյուրին, այլև՝ պարզ մտքով չարին ատել, բոլորին գովել և բնավ չնախատել:

5. Զերկիւղածս Տեառն փառաւար առնէ. որ երդնու ընկերի իւրում, և ո՛չ ստէ:

Այդպիսին փառաբանում է նրանց, ովքեր երկյուղ ունեն Տիրոջից, երդվում է իր բարեկամին և չի դրժում:

Ինչպես որ մեկ այլ տեղ ասում է. «Ով գնում էր անբիծ ճանապարհով» (Սաղմ. 100:6): Երդվում է և չի դրժում. նա, ով տեսել էր աստվածայինը և մարմնով մեզ նման եղավ: Այսպիսի մի բան է ասում նաև Հեսուն. «Ինը խորհրդի եմ երանի տալիս իմ մտքում, իսկ տասներորդը կասեմ լեզվով» (Սիրաք. 25:9): Նախ՝ դա այն մարդն է, որ ուրախ է որդիներով: Երկրորդ՝ դա այն մարդն է, որ իր կենդանության օրոք տեսնում է թշնամիների կործանումը: Երրորդ՝ ով ապրում է իմաստուն կնոջ հետ: Չորրորդ՝ որ իր լեզվով չի սխալվում: Հինգերորդ՝ իրեն անարժան մարդուն չի ծառայում: Վեցերորդ՝ ով իմաստություն է գտնում: Յոթերորդ՝ ով խոսում է լսողների համար: Ութերորդ՝ ում չի կործանում տգիտությունը: Իններորդ՝ ով երբեք չի երկմտում: Այս ամենի կատարման մեջ է Տիրոջ հանդեպ երկյուղ ունենալը, քանզի դա է Աստծո սիրո սկիզբը: Երդվում է և չի դրժում. ինչպես Հովնաթանը և ոչ թե ինչպես Սավուղը: Ինչպես նաև բոլոր քրիստոնյաները, որ [մկրտության] ավազանով են երդվում, չպիտի ստեն, քանզի Քրիստոսն իր մարմնով մեզ ընկերակից եղավ:

6. Զարծաթ իւր ի վարձու ո՛չ տայ, և կաշառս ի վերայ իրաւանց ո՛չ առնու. որ զայս արասցէ, նա մի՛ սասանեսցի յաւիտեան:

Իր արծաթը վաշխով չի տալիս, իրավունքի դեմ կաշառք չի վերցնում: Ով անում է այս, նա հավիտյան չի սասանվի:

Նա, ով ո՛չ նյութականն է վաշխով տալիս և ո՛չ էլ աննյութականը: Իրավունքի համար կաշառք չի վերցնում. լինելով իրավունքի տերը՝ նա կաշառք չի վերցնում ո՛չ մարմնական ինչքերի ակնկալիքով և ո՛չ էլ իր անձի գովքի համար: Ով անում է այս թվով տասը բաները, նա չի սասանվի խորանի ճանապարհից և ոչ էլ հավիտյան նրա մեջ բնակվելուց: Նախ՝ որ անբիծ ընթացք ունի: Երկրորդ՝ որ արդարություն  է գործում: Երրորդ՝ նա, ով սուրբ սիրտ ունի: Չորրորդ՝ որ նենգավոր չէ: Հինգերորդ՝ որ ընկերոջ հանդեպ չարություն չի գործում: Վեցերորդ՝ նա, ով ուրիշներին չի նախատում և փոխարենը նախատինք չի ստանում: Յոթերորդ՝ նա, ով արհամարհում է չարագործին և նրա հետ հաղորդակից չի լինում, թեկուզ վերջինս նշանավոր մարդ լինի: Ութերորդ՝ մեծարում է Տիրոջից երկյուղ կրողներին՝ գործակից լինելով նրանց: Իններորդ՝ իր արծաթը վաշխով չի տալիս և տասներորդ՝ ով կաշառք չի վերցնում, նա հավիտյանս չի սասանվի: Այս տասը սուրբ է և նվեր է Աստծո և լրացնում է հրեշտակների ինը դասերը, ինչպես դրամը և ոչխարը:

 

 

Վարդան Արևելցի, Մեկնութիւն Սաղմոսացն Դաւթի, Էջմիածին, 1797 թ.

Գրաբարից թարգմանեց Գայանե Թերզյանը