Սիրտը

Մի իմաստուն էր ապրում գյուղում: Նա սիրում էր երեխաներին ու հաճախ էր ինչ-որ բան նվիրում, բայց դրանք միշտ շատ նուրբ ու դյուրաբեկ իրեր էին լինում: Երեխաները փորձում էին զգուշորեն վարվել դրանց հետ, սակայն իրենց նոր խաղալիքները հաճախ էին կոտրվում՝ վշտացնելով նրանց: Իմաստունը կրկին խաղալիքներ էր նվիրում, սակայն էլ ավելի դյուրաբեկ:

Մի անգամ, ծնողները չդիմանալով՝ նրա մոտ եկան.

- Դու իմաստուն ու բարի մարդ ես, ինչո՞ւ ես մեր երեխաներին այդքան դյուրաբեկ խաղալիքներ նվիրում: Նրանք դառնորեն լաց են լինում, երբ խաղալիքները ջարդվում են:

- Կանցնի մի քանի տարի,- ժպտաց իմաստունը,- և ինչ-որ մեկն իր սիրտը նրանց կնվիրի: Միգուցե, իմ օգնությամբ, նրանք կսովորեն այդ անգին պարգևի հետ ավելի զգուշորեն ու հոգատարությամբ վարվել:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի