Ծածուկ բարերարություն

Մի անգամ օպտինյան հայրերից մեկն իր հյուրերի հետ նստած էր հյուրասենյակում, երբ աղքատիկ հագնված մի ծեր կին, բարձը թևի տակ դրած, մտավ նախասրահ: Հայր սուրբը տեսավ նրան բաց դռների արանքից ու ընդառաջ գնաց, որպեսզի հարցնի, թե ինչ է անհրաժեշտ:

- Հայր, լավություն արա՛, վերցրո՛ւ սա, երեխաներս սոված են, ուտելու բան չունենք:

- Ի՞նչ արժե,- հարցրեց հայր սուրբը:

- Մեկ ու կես ռուբլի:

- Թանկ է, մեկ ռուբլի վերցրու…

Այս խոսքերով հայր սուրբը ննջասենյակ գնաց, մի հինգռուբլիանոց վերցրեց և որպես մեկռուբլիանոց տվեց պառավ կնոջը, ասելով.

- Թանկ է, համա թե թանկ է:

Կինը խոնարհվեց ու դուրս գնաց: Հայր սուրբը հազիվ էր հասցրել վերադառնալ իր հյուրերի մոտ, երբ կինը տեսնելով թղթադրամի արժեքը, կրկին բացեց դուռն ու ասաց.

- Հայր սուրբ, կարծես թե սխալվել ես:

- Գնա, գնա, արդեն ասացի, որ բարձդ ավելին չարժե:

Կինը հեռացավ, իսկ հյուրերը միայն մեկ ռուբլու մասին խոսակցությունը լսեցին:

Շատ անգամներ օպտինյան ծերն այդ կերպ գաղտնի էր պահում ծերերին ու տնանկներին արված իր բարերարությունները:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի