Կան մայրեր, որ հղիության շրջանում իմանալով, որ երեխան հաշմությամբ կամ մտավոր հետամնացությամբ է ծնվելու՝ աբորտ են անում և սպանում իրենց երեխային: Նրանք չեն մտածում, որ այդ երեխան էլ հոգի ունի: Շատ հայրեր ինձ մոտ են գալիս ու ասում. «Երեխաս թերի՞ պիտի լինի: Աստված ինչո՞ւ է այդպես վարվում: Դա իմ ուժերից վեր է»: Այդպիսի վերաբերմունքն ինչպիսի՜ անամոթություն է կրում իր մեջ Աստծու նկատմամբ, ինչպիսի՜ համառություն, ինչպիսի՜ եսասիրություն: Այդպիսի մարդիկ ավելի վատը կդառնան, եթե Աստված օգնի նրանց:
Մի անգամ ինձ մոտ իր հոր հետ մի ուսանող եկավ, որը շատ մտածմունքից խելքը կորցրել էր: Այդ երիտասարդին էլեկտրաշոկով էին բուժում: Նա իրենց տանն էլ պակաս նեղություն չէր կրում: Բայց տարբերվում էր իր ունեցած ակնածանքով: Երկրպագություն անելիս գլխով գետնին էր հարվածում: «Միգուցե Աստված խղճա գետինը,- ասում էր նա,- և ինձ էլ խղճա, որ գլխով խփում եմ դրան»: Այսինքն՝ նա մտածում էր, որ Աստված գետնին խղճալով, որ ցավ էր ստացել իր հարվածից, իրեն էլ կխղճա: Դա ինձ վրա մեծ տպավորություն գործեց: Այդ երիտասարդն իրեն անարժան էր համարում: Երբ վիճակն ավելի էր վատանում՝ Սուրբ լեռ էր գալիս: Ես նրա մտքերը կարգի էի գցում, մեկ-երկու ամիս համեմատաբար լավ էր ապրում, հետո ամեն ինչ նորից էր սկսվում: Նրա հայրը չէր ուզում, որ ծանոթները տեսնեն իր երեխային, որովհետև դա խոցում էր նրա ինքնասիրությունը: Նա տառապում էր սեփական եսասիրության պատճառով:
«Որդիս անունս գցում է մարդկանց առջև»,- մի օր հայտարարեց նա: Դա լսելով՝ որդին ասաց. «Լսի՛ր, ավելի լավ է համակերպվես: Ես խելագար եմ ու ինձ բնական եմ պահում: Ի՞նչ է, ուզում ես ինձ քաղաքավարության կանոնների նեղ շրջանակի մե՞ջ դնել: Իմացիր, որ երեխադ խելագար է և քեզ բնական պահիր: Միայն դո՞ւ խելագար երեխա ունես»: «Այ քեզ բա՜ն,- մտածեցի ես,- հիմա այս երկուսից ո՞ր մեկն է խելագար»:
Տեսնո՞ւմ եք, թե եսասիրությունը հաճախ ուր է հասցնում մարդուն: Հայրը կարող է նույնիսկ իր երեխայի կործանումը ցանկանալ: Երբ ես աշխարհիկ կյանքով էի ապրում, մի մտավոր թերզարգացած երեխայի էի ճանաչում: Երբ նրա ծնողները հյուր էին գնում, նրան իրենց հետ չէին տանում, որպեսզի նրա համար չամաչեն: Եվ ծիծաղում էին ինձ վրա, որովհետև խոսում էի այդ երեխայի հետ: Սակայն այդ երեխան իմ սրտում ավելի լավ տեղ էր զբաղեցնում, քան նրա վրա ծիծաղողները:
Հայր Պաիսիոս Աթոսացի
Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի