Սերբիայի հիվանդանոցներից մեկում մի բժիշկ ու մի բուժակ էին աշխատում: Բուժակը չար լեզու ուներ և անընդհատ, կեղտոտ լաթի կտորի պես, դրանով դաղում էր բոլորին: Նրա կեղտոտ հայհոյախոսությունը նույնիսկ Տեր Աստծուն չէր խնայում: Մի անգամ ընկերներից մեկն այցելության եկավ բժշկին և նա հրավիրեց նրան վիրահատությանը ներկա գտնվելու: Բուժակն էլ էր այնտեղ:
Հյուրը սրտխառնոց զգաց սարսափելի վերքի տեսքից, որից անտանելի ժահրահոտով թարախ էր հոսում: Իսկ բուժակն անդադար հայհոյում էր: Այդ ժամանակ ընկերը բժշկին հարցրեց.
- Ինչպե՞ս կարող ես նման աստվածանարգ հայհոյախոսությունը լսել:
Բժիշկը պատասխանեց.
- Ես սովոր եմ թարախակալած վերքերին: Դրանցից պետք է թարախ հոսի: Եթե մարմնի մեջ թարախ է կուտակվել, ապա պետք է բաց վերքերից դուրս հոսի: Եթե թարախը հոգում է կուտակվում, ապա շուրթերից է դուրս գալիս: Երբ իմ բուժակը հայհոյում է, միայն իր հոգում կուտակված չարն է բաց անում և դուրս թափում այնտեղից, այնպես, ինչպես թարախը՝ վերքից:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի