Ո՛չ, երբե՛ք, քանի որ վրեժխնդրությունը թշնամություն է ենթադրում: Արդ, ինչպես որ Հովսեփը Աստծո շնորհիվ հաղթել էր իր կիրքը, նույնպես բարկությունը  զսպելով՝ չի ցանկանում ոչ ոքի թշնամություն անել: Մանավանդ վրեժ լուծելու առիթ ունենալով, փոխարենը հոժարակամ բարերարություն է անում:

Քանի որ նա ոչ միայն մարմնական կառավարության վերաբերյալ խնդիրներում, այլ նաև առաքինության ճանապարհին կատարյալ էր, Եգիպտոսի նախարարները և մեծամեծերը նույնպես հոժարակամ հետևում էին նրա խրատներին (Սաղ. 104:21): Բացի այդ, նրան բամբասողները, նրա առաքինությունից  պատկառելով, իրենց անիրավությունն ու ստախոսությունը ստիպված խոստովանում էին (Իմաստ. 10:14), քանի որ ուշ կամ շուտ Աստված ճշմարտությունը հայտնում է: Չարիք անելու փոխարեն բարիք անելով՝ Հովսեփն իր առաքինությունը հայտնեց, որով իր թշնամիներն էլ զղջացին:

Խրատ առ. չարի փոխարեն բարիք անելը թշնամուն առանց ջանքի հաղթել է նշանակում,  քանզի բուռն զորությամբ հաղթվողը ապստամբություն է խորհում: Եթե ցանկանում ես մեղքերիդ քավություն գտնել՝ հակառակորդիդ հանցանքը ներիր (Մատթ. 6:12), որովհետև Աստված է, որ բոլորի գործերը քննելով, արդարությամբ դատում է: Երբ դու քո ցանկության համեմատ ոսոխից վրեժխնդիր ես լինում՝ Աստծուն վերապահված դատաստանը դու ես տեսնում և գործադրում, որովհետև չես համբերում, որ Աստված Իր բարձր և արդար կամքի համաձայն դատի, այս պատճառով պարտական ես մնում, քանի որ հանցավորին պատժելը Աստծուն է հատուկ (Բ Օրին. 32:35):

Ինչպես որ աշխարհում ոստիկաններ և դատավորներ կան, որոնք Աստծո կողմից որպես նրա փոխանորդ՝ կարգված են պատժի արժանի եղողներին պատժելու և զրկվածին զրկողի ձեռքից ազատելու համար: Միայն թե այս պայմանը նկատի ունենան, որ իրենց անձնական հակառակորդներին չպետք է պատժեն, այլ ուրիշներին վնասողներին՝ արդարության և իրավունքի համաձայն, և իրենց անձի համար երբեք դատախազ կանգնած չլինեն (Հռոմ. 12:19):

Քանի որ, ինչպես իր հակառակորդից վրեժ լուծող մասնավոր անհատը Աստծո առջև հանցավոր է լինում, նույնպես, եթե իշխանները և դատավորները, իրավունքի և արդարության սկզբունքներին համաձայն, հանցագործին դատելով՝ չպատժեն, անմեղ և հանցանք չունեցող մարդկանց դեմ անիրավություն են գործում (առածի համաձայն, թե անիրավներին ներելը անիրավություն է արդարի հանդեպ), այս պատճառով իրենք էլ Աստծո կողմից պատժվում են:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902