Երեք: Առաջին սեղանը երկու կանգուն (1 կանգունը = 0,455-0,776մ) երկարություն, մեկ կանգուն լայնություն և մեկ ու կես կանգուն բարձրություն ուներ, որը չփչացող փայտից էր պատրաստված և ոսկեպատ էր, չորս ոտք ուներ, որոնց վրա հենվում էր: Սա «Սրբությունների սրբություն» կոչված տեղի առջևում գտնվելու պատճառով «Երեսի սեղան»  կամ «Առաջավորության սեղան» անվանվեց, որպեսզի հասկանան, որ Աստծո ներկայությունն է այնտեղ: Սրա վրա հաց դրվելու համար նաև «Հացի սեղան» էլ էր կոչվում:

Քանի որ իսրայելացիների տասներկու ցեղերի անունով տասներկու հաց էր դրվում այնտեղ, որոնք խմորիչով չէին պատրաստված և ոսկեզօծ թղթով էին փաթաթված, որոնցից վեցը սեղանի մի անկյունում, իսկ մյուս վեցը մյուս անկյունում իրար վրա էին դնում: Այս հացերը ամեն շաբաթ փոխվում և նորերն էին դրվում և այս առաջինները միայն քահանաները իրավունք ունեին ուտել, իսկ ժողովրդին արտոնված չէր ուտել այդ հացից: Այս սեղանի վրա նաև խունկ և աղ էր նվիրվում Աստծուն:

Երկրորդ սեղանը «Խնկերի սեղան»-ը կամ «Խնկակալ»-ն էր, որը մեկ կանգուն երկարություն, մեկ կանգուն լայնություն և երկու կանգուն բարձրություն ուներ, պատրաստված էր չփչացող փայտից և ոսկեպատ էր, սրա վրա առավոտյան և երեկոյան անուշահոտ նյութերից բաղկացած խունկ ծխելու համար «Խնկի սեղան» անունն էր ստացել:

Երրորդը «Ողջակեզների սեղան»-ն էր, որի երկարությունը և լայնությունը հնգական կանգուն էր և բարձրությունը՝ երեք կանգուն, երեսը բաց էր և ամբարի նման էր, չփտող փայտից էր և պղնձապատ: Սրա մեջ խորության կեսի չափով պղնձե մի կաթսա էր դրվում, որի վրա ողջակեզն էր այրվում, այս իսկ պատճառով «Ողջակեզների սեղան» կոչվեց, և որի տակ միշտ կրակ լինելու պատճառով բակում էր դրվում, որպեսզի կրակի ծուխը և զոհի հոտը օդում ցրվեին:

Սակայն մի՛ կարծիր, որ տապանակի, խորանների և սեղանների զարդարանքները և կահավորանքը այսքանն էին, այլ դրանց այլևայլ զարդարանքները և գործիքները նկարագրված են Աստվածաշնչում: Արդ, Աստծո պատվիրանի համաձայն այս ամենը պատրաստվելուց հետո հանձնվեց Ղևտացիներին, որոնք հատկացված էին դրանց ծառայությանը:

Եվ ահա, Աստծո կամքով, լուսավոր ամպը երևալով՝ աստվածային փառքով սքանչելապես լուսավորում է այն, այնպես է լուսավորում, որ Մովսեսը անկարող է լինում ներս մտնել: Սույն հրաշալի ամպը միշտ խորանի վրա լինելով՝ գիշերները լուսավորում էր, իսկ ցերեկները հովանի և ստվեր էր անում, և երբ խորանի վրայից բարձրանում էր, այն ժամանակ իսրայելացիները շարժվում էին:

Վերոհիշյալ նյութերի նկատմամբ և հարկ եղած պատվերներից բացի, Ղևտացիների գրքի առաջին գլխից մինչև ութերորդ գլուխը զոհերի և իսրայելացիներին հատուկ ծեսերի ու այլ սովորությունների վերաբերյալ զանազան պատվերներ էլ են ավանդված և գրված: Արդարև, հին օրենքի մեջ Աստծուն նվիրված զոհերի և ընծաների մասին զանազան պատվիրաններ են տրված և պայմաններ են նշված, բայց կարող ենք չորս գլխավոր մասերի բաժանել դրանք, և այստեղ համառոտակի հիշել:

Առաջին՝ Աստծո անհուն մեծության պատվին ողջակեզ էր մատուցվում կամ ընծա: Երկրորդ՝ յուրաքանչյուր մարդ պարտավոր էր «մեղքի համար զոհ» մատուցել՝ իր մեղքերից քավություն գտնելու համար: Երրորդ՝ Աստծո արած բարերարությունների հանդեպ շնորհակալ լինելու համար զոհ էր մատուցվում, որը կոչվում էր «խաղաղական»: Չորրորդ՝ եթե որևէ մեկը ինչ-որ խնդրանք կամ բարիք էր փափագում Աստծուց ստանալ, ապա պարտավոր էր դրա իրականացման համար զոհ մատուցել, որը կոչվում էր «խաղաղարար»:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902