Հովր լեռան ստորոտը: Այստեղ Աստված Մովսեսին պատվիրում է, որ Ահարոնին և նրա որդի Եղիազարին լեռը բարձրացնի, որտեղ Ահարոնի զգեստը հանելով՝ Եղիազարին զգեստավորի, և Ահարոնն այնտեղ մեռնի: Մովսեսի՝ աստվածային սույն հրամանը գործադրելուց հետո Ահարոնը հարյուր քսաներեք տարեկանում մեռավ, և ժողովուրդը երեսուն օր սուգ արեց նրա վրա:

Արադ երկրի թագավորը՝ Քանանիսը, պատերազմի դուրս գալով իսրայելացիների դեմ, գերիներ է առնում և տանում իր երկիրը, որը մոտ էր իսրայելացիների բանակատեղիին: Ուստի իսրայելացիները, իրենց հույսն Աստծո վրա դնելով, ուխտ են անում, որ Աստված  իրենց հաղթանակ պարգևի, նզովի Արադի բնակիչներին և ամբողջ երկիրը: Արդարև, իսրայելացիները Աստծո զորությամբ հաղթում են, կոտորում են այդ երկրի մարդկանց, անասուններին և կործանում նրանց քաղաքները: Այդ պատճառով իսրայելացիներն այդ տեղը կոչեցին Հորմա (նզովք):

Հետո Հովր լեռից դեպի կարմիր ծովի ճանապարհն են շարժվում: Եվ երբ այն տեղից էլ Եդոմի երկրի մոտակայքում շրջելով դեգերում են, ժողովուրդը, ճանապարհից հոգնելով, դարձյալ սկսեց գանգատվել և Աստծուն ու Մովսեսին բամբասել՝ ասելով, թե «Եգիպտոսից մեզ հանեցիր անապատում կոտորելու համար, ո՛չ հաց ունենք, ո՛չ ջուր, այս փուչ հացից (մանանայից) զզվեցինք»:

Դու նայի՛ր ժողովրդի ապերախտությանը. ճանապարհին փոքր կամ մեծ նեղությունների համար մինչ այն ժամը տեսած հրաշքները մոռանալով՝ երկնքից իջնող մանանայից ձանձրանում է, հանդգնում այն փուչ հաց անվանելու չափ: Պարզ է, որ նրանց սիրտը Եգիպտոսի հետ է կապված, նրանց միտքը զվարճությանն ու հեշտասիրությանն էր հակված, նրանց լեզուն, թունավոր լինելով, մշտապես և ամեն առիթով մեղադրելով «Ինչո՞ւ մեզ Եգիպտոսից հանեցիր» են ասում, որով՝ որպես մի թունավոր նետով, Մովսեսի սիրտը խոցելուց բացի, գրգռում են Աստծո բարկությունը:

Ուստի Աստված նրանց հանցանքների համեմատ որպես պատիժ թունավոր օձեր է ուղարկում, որից շատ շատերը մահանում են: Ժողովուրդը, երբ այսպիսի պատիժը տեսավ, խոստովանելով, որ հանցավոր են, և աղաչում են Մովսեսին, որ աղոթի Աստծուն օձերի անհետացման համար: Մովսեսն ինչպես անցյալում էր աղոթում նրանց համար, այս անգամ էլ սրտագին աղոթքով դիմում է Աստծուն և Նրա պատվիրանի համաձայն մի պղնձե օձ պատրաստելով՝ մի փայտի վրա է դնում, որը մի բարձր վայրի վրա է կանգնեցնում, որպեսզի օձերից խայթված մարդիկ դրան նայելով բժշկվեն: Արդարև, ովքեր գնալով նայում էին, Աստծո զորությամբ իսկույն առողջանում էին:

Օրինա՛կ վերցրու. պղնձե օձի գտնվելու տեղը գնալ և նրան նայելով՝ բժշկվելու մեջ մեղքի փոխարեն ապաշխարելու օրինակն է իմացվում, քանի որ միայն զղջումով մարդը թողություն չի կարող գտնել, այլ պարտավոր է իր հանցանքի համաձայն խոստովանահայրը ինչ որ ապաշխարություն նշանակի՝ որպես մեղքի հատուցում, այն սրտի մտոք և ճշտությամբ կատարի, այս է թողություն գտնելու միակ և օրինական միջոցը:

Դու նայի՛ր Աստծո ողորմությանը: Հիրավի, օձերը պատիժ էին, և պղնձե օձը որպես դեղ կանգնեցվեց, սակայն այս տնօրինությունը շատ խորհրդավոր է, քանզի հոգևոր իմաստով այն Գողգոթայի վրա Հիսուս Քրիստոսի խաչվելով մարդկային ցեղը մեղքից փրկելու օրինակն էր:

Իսրայելացիները, այդ պղնձե օձը իրենց հետ Երուսաղեմ տանելով, թերևս որոշ ժամանակ անց զոհեր մատուցելով, սկսեցին պաշտել այն, սակայն Երուսաղեմի Եզեկիա թագավորը այն կոտրատելով ոչնչացրեց, ինչպես որ հայտնի է (Դ Թագ 18:4):

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902 թ.: