Նրա Ամասիա որդին, որը թեև թագավորելիս հակված չի լինում կռապաշտության, սակայն նրա սիրտը կատարելապես ուղիղ չէր, քանի որ բարձրադիր վայրերի սեղանները չի կործանում: Սա, մի քիչ զորանալով, բռնում և սպանում է այն մարդկանց, որոնք սպանել էին Հովասին` իր հորը (տե՛ս ԿԸ  հարցը):

Դավթի ժամանակներից` եդովմացի կռապաշտները ենթարկվում էին Հուդայի թագավորին, ապա ապստամբում են (տե´ս ԽԶ հարցը): Այս է պատճառը, որ Ամասիան ցանկանում է նորից իրեն ենթարկել այդ ազգը: Հրամայում է հաշվառել իր հպատակների մեջ  քսան տարեկանից մեծ բոլոր երիտասարդներին, և թեև երեք հարյուր հազար մարդ է հավաքվում, սակայն այդ քանակը քիչ համարելով` հարյուր հազար էլ Իսրայելից է բերել տալիս:

Սակայն Աստծու մարգարեներից մեկը, գալով Ամասիայի մոտ, հայտնում է, որ Իսրայելի զորքը նրանց հետ պատերազմելու չպիտի գնա, քանի որ Տերը նրանց հետ չէ, և որ հաղթանակը կամ պարտությունը ոչ թե զորքի բազմությունից է, այլ Աստծուց (Բ Մնաց. 25:8): Սակայն թագավորը, որ արդեն վճարել էր այդքան զորքին, հարցնում է մարգարեին. «Ուրեմն այդքան գումարն ի՞նչ պիտի լինի»: Մարգարեն պատասխանում է. «Աստված դրանից շատ կտա քեզ»: Ամասիան հնազանդվելով իսրայելացիների զորքը հետ է ուղարկում:

Սրանք, սաստիկ բարկացած, վերադառնալիս Հուդայի երկրին շատ վնասներ պատճառելուց բացի, սպանում են նաև երեք հազար մարդու: Իսկ Ամասիան, միայն իր մարդկանցով հարձակվելով եդովմացիների վրա, տասը հազար մարդ է սպանում և տասը հազարին էլ մի բարձր ժայռից քարընկեց անում:

Այո՛, Ամասիան, հնազանդվելով Աստծու մարգարեի խոսքին, մեծ հաղթանակ է տանում եդովմացիների նկատմամբ, որոնց իրեն է ենթարկում և շատ մեծ ավարով և ուրախությամբ Երուսաղեմ վերադառնում, սակայն եդովմացիների կուռքերը հետը բերելով` սկսում է անմտաբար  երկրպագել և զոհեր մատուցել` որպես աստվածների:

Վերոհիշյալի այս անօրեն արարքի համար բարկանալով` Աստված ցանկանում է պատժել նրան, սակայն նախ` ցանկանում է մարգարե ուղարկել, որ նրա զորավոր ներգործությամբ զղջա և չար ճանապարհից հետ դառնա: Մարգարեն գալով թագավորին հայտնում է. «Ինչո՞ւ ծառայեցիր եդովմացիների կուռքերին, որոնք իրենց ժողովրդին չկարողացան ազատել քո ձեռքից», մոլորյալ արքան պատասխանում է. «Քեզ խորհրդատո՞ւ են կարգել ինձ, զգուշացի՛ր, եթե ոչ, քեզ կչարչարեմ»: Մարգարեն թեև չի ցանկանում այլևս խոսել, սակայն իմանալով, որ նա կպատժվի, միայն ասում է. «Քանի որ չանսացիր իմ խրատին, գիտեմ, որ Տերը կպատժի քեզ»:

Դու Ամասիայի թշվառ դրությո´ւնը տես. որովհետև եդովմացիների նկատմամբ տարած հաղթանակը նրան հպարտացրել էր, մանավանդ Տիրոջ մարգարեի խոսքերը չլսելով` արժանի էր պատժի: Այն ժամանակ Իսրայելի թագավորին՝ Հովասին, լուր է ուղարկում, որ ցանկանում է պատերազմել նրա դեմ, որպեսզի վերոհիշյալ երեք հազար մարդկանց վրեժը լուծի:

Սակայն պարզ էր, որ պատերազմի շարժառիթը դա չէր, այլ նրա անմիտ փառասիրությունը և հպարտությունը: Հովասը, ցանկանալով մի առակով նրան խրատել, որ սա իր չափը ճանաչի, ասում է. «Դաշտի փուշը, ցանկացավ Լիբանանի եղևնափայտի աղջկան իրեն հարս բերել, և անապատի գազաններն անցնելով ոտնակոխ արեցին նրան»:

Սույն առակով Հովասը Ամասիային նմանեցնում է դաշտի փշի, և իրեն` լեռնային եղևնափայտի, ինչպես նաև իսրայելացիների զորքը` հոշոտող գազանների, սրանով ցանկանալով ցույց տալ ոչ միայն նրա տկարությունը, այլև նրա ուսերին ծանրացնելով պատերազմի ահավոր չարիքների պատասխանատվությունը: Հովասը, Հուդայի տան ավերումն էլ նրա աչքի առջև դնելով, անխոհեմ թագավորին նախազգուշացնում է, որ չվրդովի երկու ժողովուրդների խաղաղությունը և իր իսկ անձնական հանգիստը:

Սակայն Ամասիան, որը Աստծուց հեռացած լինելու համար պիտի պատժվեր Հովասի ձեռքով (Բ Մնաց. 25:20), չի համաձայնում նրա հորդորական առաջարկներին, և երկու բանակները Բեթսամյուս կոչվող վայրում պատերազմում են: Ամասիան հաղթվելով գերի է ընկնում Հովասի ձեռքը, որը նրան Երուսաղեմ է բերում և քաղաքի պարսպից չորս հարյուր կանգուն քանդելուց և տաճարի ու արքունիքի ամբողջ ոսկյա և արծաթյա իրերն ու հարստությունը կողոպտելուց հետո Ամասիայի ծառաներին որպես պատանդ Սամարիա է տանում, որպեսզի նա իրեն միշտ հնազանդ լինի: Պատանդ տարվածների հայրերը կամ մայրերը կռապաշտներ էին (Բ Մնաց. 25:24):

Այնուհետև իսրայելացիների թագավոր Հովասը մահանում և թաղվում է Սամարիայում: Թեև նրա մահից հետո Ամասիան տասնհինգ տարի էլ է ապրում, սակայն նրա օրինազանց վարքի պատճառով զորքը ցանկանում է սպանել նրան: Նա, անկարող նրանց զսպելու, վախից Լաքիս քաղաք է փախչում, սակայն դարձյալ չի կարողանում ազատվել նրանցից: Քանի որ նրա հետևից մարդ ուղարկելով` Լաքիսում սպանում են և մարմինը Երուսաղեմ բերելով` թաղում:

Խրա´տ ընդունիր Ամասիայի սույն եղերական վախճանից, որը թեև Երուսաղեմում թագավորում է քսանինը տարի, սակայն աստվածային օրենքներին հակառակ կյանք ունենալով` անչափ թշվառ մահանում: