Հասցրին, որովհետև նրանք այն աստիճան կատաղած էին, որ նրա արյամբ չմխիթարվեցին և բոլոր հավատացյալներին մեծ հալածանքների ենթարկեցին, այնպես որ հիշյալ Սողոսը, տնետուն մտնելով, կին թե տղամարդ բռնում և բանտարկում էր, շատերին էլ սպանում (Գործք 9:1 և 26:1): Այդ պատճառով առաքյալներից բացի մյուսները ցրվեցին Հրեաստանի և Սամարիայի գյուղերը: Բայց մի՛ կարծիր, թե ավետարանի քարոզությունը դադարեց: Ընդհակառակը, այդ պատճառով կարճ ժամանակում Երուսաղեմից դուրս ևս տարածվեց, քանի որ հավատացյալներն ու յոթանասուներկու աշակերտները, ուր որ գնացին, աներկյուղ և մեծ համարձակությամբ Հիսուսին քարոզեցին, և շատերը հավատքի եկան:

Աստծու ողորմածությո՛ւնը տես. ապերախտ հրեաները որքան հալածում էին, նույնքան ավելի զորություն ու համարձակություն էին ստանում հավատացյալները, և նրանց թիվը ևս աճում էր: Այսպես, երբ  յոթանասուներկու աշակերտներից Փիլիպպոսը Սամարիա գնաց, քարոզեց և զանազան հրաշքներ գործեց, շատերը հավատացին և մկրտվեցին, և քաղաքում մեծ ուրախություն եղավ: Այնտեղ Սիմոն անունով մի կախարդ, իրեն մեծ մարդու տեղ դնելով, սատանայական հնարքներով տարբեր գործեր էր անում և շատ ժամանակ ի վեր բոլորին զարմացնում:

Երբ Փիլիպպոսի քարոզությամբ Սամարիայի բնակիչները մկրտվեցին, հիշյալ Սիմոնը ևս մկրտվելով միշտ Փիլիպպոսի մոտ էր գնում և թեև նրա գործած հրաշքների վրա զարմանում էր, բայց սիրտը արդար չէր: Առաքյալները, որ այդ ժամանակ Երուսաղեմում էին, լսելով, որ Սամարիայում ևս ընդունել են Աստծու խոսքը, այնտեղ են ուղարկում Պետրոսին և Հովհաննեսին, որոնք աղոթում են, որպեսզի Սուրբ Հոգին ստանան, որովհետև մինչև այդ ժամանակ Սուրբ Հոգին նրանց վրա չէր իջել, այլ միայն մկրտվել էին: Եվ երբ նրանց վրա ձեռք դրեցին (այսինքն՝ դրոշմած՝ մեռոնով օծած ժամանակ), անմիջապես Սուրբ Հոգին ընդունելով՝ ոմանք սկսում են Աստծուն փառաբանել և օտար լեզուներով խոսել, իսկ ուրիշները՝ հրաշագործել:

Կախարդ Սիմոնը տեսնում է, որ ում վրա առաքյալները ձեռք դրեցին, նրանց վրա Սուրբ Հոգին իջավ, ուստի առաքյալներին փող է տալիս՝ ասելով. «Ինձ այս իշխանությունը տվե՛ք, որպեսզի ում վրա որ ձեռք դնեմ, Սուրբ Հոգին ստանա»: Բայց Պետրոսը պատասխանում է նրան. «Քո փողը քեզ հետ թող կորչի: Որովհետև Աստծու պարգևը դրամով ստանալ ուզեցիր, այս բանում դու մաս ու բաժին չունես, քանի որ սիրտդ ուղիղ չէ Աստծու առջև»: Ու թեպետ խրատեց նրան՝ ասելով. «Այս չարությանդ համար զղջա՛ և աղաչի՛ր Աստծուն, որ թողություն գտնես», բայց նա չզղջաց և իր չարագործությամբ սատանային կապված լինելով՝ փոխանակ ինքն աղաչեր, առաքյալներին ասաց. «Դո՛ւք աղաչեք Աստծուն, որ ձեր այդ ասածները  ինձ վրա կատարվեն»: Այնուհետև Պետրոսն ու Հովհաննեսը Սամարիայից մեկնեցին և նրա շրջակա գյուղերում Աստծու խոսքը քարոզելով՝ Երուսաղեմ վերադարձան:

Փիլիպպոսը տակավին Սամարիայում էր, երբ Աստծու հրեշտակն ասում է նրան. «Ե՛լ և գնա՛ դեպի հարավ այն ճանապարհով, որ Երուսաղեմից դեպի Գազա, այն է՝ անապատ է տանում»: Երբ գնում է, տեսնում է, որ Եթովպիայի Կանդակա թագուհու բոլոր գանձերի վերակացու ներքինապետը, որ տաճարում Աստծուն երկրպագելու համար Երուսաղեմ էր եկել, այդ ժամանակ իր կառքով վերադառնում էր իր երկիր: Փիլիպպոսը, հրեշտակի հրամանով կառքին մոտենալով, լսում է, որ նա Եսայի մարգարեի գրքի այն տեղն է կարդում, որում գրված էր, թե Հիսուսը պետք է չարչարվի և խաչվի: Ուստի Փիլիպպոսը հարցնում է նրան, թե կարդացածը հասկանո՞ւմ է:

Ներքինին պատասխանում է. «Եթե մեկը ինձ չուսուցանի, ինչպե՞ս կարող եմ հասկանալ»: Եվ աղաչում է Փիլիպպոսին, որ ելնի ու նստի իր հետ, ապա հարցնում է նրան. «Արդյոք մարգարեն ո՞ւմ մասին է ասում սա, ի՞ր, թե՞ մի ուրիշի»: Այն ժամանակ Փիլիպպոսը բացում է բերանն ու քարոզում է Հիսուսին, որին հավատում է  ներքինին և դավանում նրան որպես Աստծու Որդու: Երբ ճանապարհին մի աղբյուրի հասան, Փիլիպպոսը ներքինու խնդրանքով մկրտեց նրան, և ահա Սուրբ Հոգին իսկույն նրա վրա իջավ, իսկ հրեշտակը հափշտակեց Փիլիպպոսին  ու տարավ Ազոտոս: Ներքինին այլևս չտեսավ նրան և շարունակեց ճանապարհը մեծ ուրախությամբ:

Փիլիպպոսը, Ազոտոսում և շրջակա վայրերում ևս քարոզելով, հասնում է Կեսարիա, որ Հոպպեից քառասուն մղոն հեռու էր և ծովեզերքում գտնվող մի մեծ քաղաք էր, որ այժմ ավերակ է (սա պաղեստինացիների Կեսարիան է): Հիրավի, Աստծու ողորմածությամբ հավատացյալները Երուսաղեմի շրջակա  քաղաքներում՝ մինչև Դամասկոս, օրըստօրե բազմանում են, բայց համառ հրեաները հանգիստ չեն մնում, և միշտ հետամուտ էին  նրանց հալածելու ամենայն խստասրտությամբ:

Այս կապակցությամբ Սողոսը ևս, մեծ բարկությամբ լցված, քահանայապետից հրաման է առնում գնալու Դամասկոս՝ ձեռքին թուղթ ունենալով, որ թե՛ այնտեղ և թե՛ ճանապարհին հավատացյալներից ում որ գտնի, կապելով բերի Երուսաղեմ: Երբ հալածելու դիտավորությամբ այդպես Դամասկոսին է մոտենում, հանկարծ նրա շուրջը փայլակի նման շլացուցիչ լույս է ծագում երկնքից, և ինքը վախից իսկույն գետին է ընկնում ու մի ձայն լսում, որն ասում էր. «Սավո՛ւղ, Սավո՛ւղ, ինչո՞ւ ես հալածում ինձ»: Եվ որովհետև չգիտեր, թե ի՛նչ պատահեց, և ում ձայնն էր դա, հարցնում է. «Տե՛ր, դու ո՞վ ես»: Ձայնը պատասխանում է. «Ես եմ՝ Հիսուսը, որին դու հալածում ես: Չես  կարող խթանին քացով խփել»:

Այդ ժամանակ Սողոսը, մեծ ահով ու դողով համակված, հարցնում է. «Տե՛ր, ի՞նչ կուզես, որ անեմ», և դրանով իրեն Հիսուսի կամքին է հանձնում: Հիսուսը պատասխանում է. «Ոտքի՛ ել, քաղա՛ք մտիր, այնտեղ քեզ կասեն, թե ի՛նչ պետք է անես»: Երբ Սողոսի ընկերները ևս այդ ձայնը լսեցին, երկյուղը նրանց էլ պաշարեց, որովհետև ոչինչ չտեսնելով՝ չգիտեին, թե ո՛վ է նրա հետ խոսողը: Սողոսը ոտքի կանգնեց, բայց ոչ ոքի չէր կարող տեսնել, ուստի նրան, ձեռքից բռնած, Դամասկոս տարան, և թեև աչքերը բաց էին, բայց ոչինչ չէին կարող տեսնել:

Հիշյալի վիճա՛կը տես. Հիսուսին հավատացողներին պատժելու փափագով ու եռանդով վառված՝ ինքն է պատժվում և հարկադրվում ճանաչելու, որ նա է Մեսիան, այն է՝ Տիրոջ օծյալը և Աստծու Որդին, որին հակառակ գործելու համար այն աստիճան է զղջում, որ երբ Դամասկոս է մտնում, երեք օր ո՛չ ուտում է և ո՛չ խմում, այլ սրտառուչ պաղատանքով և աղոթքով խնդրում է, որ Հիսուսը ողորմի իրեն:

Այդ ժամանակ Հիսուսի աշակերտներից Անանիա անունով մի մարդ կար Դամասկոսում, որին Հիսուսը երազի մեջ հրամայում է Հուդայի տուն գնալ Գեղեցիկ կոչված փողոցում և այնտեղ որոնել Տարսոնացի Սողոսին: Այդ նույն ժամանակ Սողոսն էլ երազում Անանիային է տեսնում, որը գալիս և ձեռքն իր վրա է դնում, որպեսզի ինքը տեսնի: Բայց որովհետև Անանիան չգիտեր, որ Հիսուսը ճանապարհին երևացել էր Սողոսին, այդ պատճառով ասում է. «Տե՛ր, այդ մարդու մասին շատերից լսեցի, թե Երուսաղեմում որքան չարիք է հասցրել հավատացյալներին և նույն նպատակով այստեղ է եկել»:

Հիսուսը կրկնում է իր հրամանը՝ հայտնելով, որ ինքը ճանապարհին երևացել է նրան, և որ նա ընտիր անոթ պետք է լինի ու իր անվան համար շատ չարչարանք պիտի կրի: Անանիան գնում ու գտնում է Սողոսին և ձեռքը նրա վրա դնելով՝ ասում է. «Սավո՛ւղ եղբայր, վերև՛ նայիր: Հիսուսը, որ ճանապարհին երևաց քեզ, ինձ քեզ մոտ ուղարկեց, որ տեսնես ու Սուրբ Հոգով լցվես»: Այս խոսքի վրա Սողոսի աչքերն անմիջապես բժշկվում են, և նա մկրտվում է: Ապա կերակուր ուտելով՝ զորություն է ստանում և սկսում է հավատացյալների մոտ բնակվել ու Հիսուսին քարոզել՝ հաստատելով, որ նա է Քրիստոսը և Աստծու Որդին:

Սողոսի այս վարմունքը բոլորին զարմանք է պատճառում, և սկսում են ասել. «Սա չէ՞ր, որ Հիսուսին հավատացողներին պատժում էր Երուսաղեմում և այստեղ էլ եկել էր, որ նրանց կապելով ՝ քահանայապետի մոտ տաներ»: Իսկ նա, առավել զորացած, հաղթում էր հրեաներին և նրանց տեղեկացնում, որ Հիսուսն է Քրիստոսը:

Այնուհետև գնում է Արաբիա, որտեղ առժամանակ մնալուց հետո կրկին վերադառնում է Դամասկոս (ինչպես հայտնի է Գաղ. 1:17): Եվ երբ այնտեղ մեծ համարձակությամբ քարոզում է, այս անգամ մտածում են նրան սպանել Արետաս թագավորի կողմից  նշանակված կառավարչի միջոցով (Բ Կորնթ. 11:32), որը քաղաքի դռները գիշեր ու ցերեկ պահպանելու համար զինվորներ է հատկացնում, որպեսզի քաղաքից դուրս եկած ժամանակ սպանեն նրան:

Սակայն հավատացյալները, իմանալով նրանց նենգությունը, բերդի պարսպից վանդակով ցած են իջեցում Սողոսին, որին հաջողվում է փախչել: Ահա այս կերպ հրեաների ձեռքից ազատվելով՝ Երուսաղեմ է գալիս, որտեղ թեև ցանկանում է գնալ հավատացյալների մոտ, բայց բոլորը վախենում են Սողոսից, որովհետև չէին հավատում, թե նա աշակերտել է Հիսուսին: Սակայն Բառնաբասը, որ տեղյակ էր գործին, առաքյալների մոտ է տանում նրան և նրանց պատմում, թե ինչպես Հիսուսը ճանապարհին երևացել նրան, իսկ նա Դամասկոսում ինչպե՛ս է համարձակությամբ քարոզել Հիսուսի անունով: Սողոսը մնաց առաքյալների մոտ և ամենայն համարձակությամբ քարոզում էր ավետարանը: