22 Դեկտեմբեր, Հիսնակի Ե Կիրակի
Պատասխան – Չարաչար սպանված մարդուն փառավոր գերեզման շինելու չորս պատճառ են մատնանշում վարդապետները, որոնք և արտաքին պարագաներից են հայտնի դառնում:
Նախ՝ հարկավոր է կառուցել միայն սպանվողի փառքի համար, ինչպես նախնի քրիստոնյաներն էին մեծ-մեծ գերեզմաններ կանգնեցնում՝ ի փառս և ի հիշատակ սուրբ մարտիրոսների:
Երկրորդ՝ փառավոր գերեզման է կանգնեցվում հանիրավի սպանվողների համար, որպեսզի հանդիմանություն լինի սպանողին և փոքր-ինչ համապատասխան հատուցվի անիրավաբար մահացածին, որը նշանակում է, թե անկարող լինելով կյանք պարգևել՝ մարմինն են փառավորում: Քրիստոս այս երկու գովելի տեսակի մասին չի խոսում այստեղ, քանզի պախարակում է գերեզման շինելը:
Երրորդ՝ մարդ կարող է հոյակապ գերեզման կանգնեցնել՝ սպանված սրբի փառավորության համար, բայց պարզապես պարծենալու մտադրությամբ, որպեսզի ուրիշի առջև մեծագործ և բարեպաշտ համարվի: Այսպիսի հպարտությունը թեպետ պարսավելի է, սակայն մարդասպանության հետ կամակից լինել չի նշանակում:
Չորրորդ՝ մեծածախս գերեզմաններ են շինում ո՛չ թե սպանվողի փառքը, այլ սպանողի կարողությունը ցույց տալու համար: Իբր կամենում են ասել, թե մեր նախնիներն այնպիսի կարողության տեր էին, որ այսպիսի փառավոր մարդկանց կյանքը վերցրին, որովհետև իրենց կամքին հակառակ գտնվեցին: Նման չար պարծանքով պարտադրում են, որ հասարակությունը իրենցից վախենա: Այս մտքով սպանվողների վրա գերեզման կանգնեցնելը մատնացույց է անում սպանողի հետ համամիտ և կամակից լինելը:
Ահա այսպիսին էր փարիսեցիների կամ օրինականների գերեզման կանգնեցնելը մարգարեների մարմինների վրա: Հենց այս պատճառով Քրիստոս հանդիմանեց նրանց՝ ասելով. «Դրանով իսկ դուք վկայում եք, թե կամակից եք ձեր հայրերի գործերին, որովհետև նրանք կոտորեցին մարգարեներին, իսկ դուք նրանց գերեզմաններ եք շինում»:
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի