Անունը հայտնի չէ, բայց մի հասարակ ծառ էր, և դրա անունը Ս. Գրքում անհայտ լինելու պատճառով, ով ինչ էլ որ ասի, չի կարող հաստատել: Եթե ծառի ինչ լինելը հայտնի լիներ, աշխարհը այն վատ ծառ պիտի համարեր, սակայյն ծառի բնաության, կամ իսկության մեջ անպետքություն չկար (Ծննդ Գ 6), քանզի Աստված անպետք բան չստեղծեց (Ա Տիմ. Դ 4): Այո՛, կան որոշ բաներ, որոնք, եթե մարդիկ կամ անասունները ուտեն՝ կմահանան, սակայն դրանց վերաբերյալ էլ վատը չի ասվում, քանի որ անտարակույս, եթե Աստված ստեղծել է, ուրեմն մի բանի համար օգտակար են: Սրա վերաբերյալ, եթե մեկը այլ մեկնություն տալով ասի, որ անպատճառ ծառ կամ ուտելու պտուղ չպիտի հասկանալ, Ս. Գրքի իմաստը կխեղաթյուրի:

Պատիժը վատ գործի համար է, բայց վատ գործը երկու կերպ է լինում, մեկը՝ ինքն իրենով բնությամբ վատ է, օրինակ՝ մարդասպանություն, շնություն, գողություն, ստություն, ագահություն և սրանց նման այլ բաներ, որոնք բնական օրենքներին հակառակ լինելով՝ արգելված են, և որոնք գործողները անպատճառ պատժի կարժանան, իսկ մյուսը՝ արգելված լինելու համար է, որ վատ է ասվում: Առաջինը վատ կամ չար լինելու համար է արգելվում, երկրորդը՝ արգելված լինելու համար է, որ չար է կոչվում:

Եթե բնությամբ չար չեղող բաների համար արգելք և պատվիրան չկա, դրանք գործողները պատժի չեն արժանանում. օրինակ՝ մի թագավոր իր տերության մեջ ինչ-ինչ բաներ արգելում է, որոնք մեկ այլ թագավորի թագավորության մեջ արգելված չեն, դրանք գործողները կպատժվեն միայն արգելված թագավորությունում: Ահա այսպես հասկացիր նաև արգելյալ պտղի վերաբերյալ, քանզի եթե պատվիրանը չլիներ, այն ուտելը հանցանք չէր լինի (Հռոմ. Է 8): Ուրեմն խնդիրը պտղի և այն ուտելու վերաբերյալ չէ, այլ անհնազանդության:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902