Հայաստանի Արարատյան գավառի Մասիս լեռան մոտ Նախիջևան կոչված տեղում, որը առաջին իջևան է նշանակում: Այստեղ լավ ուշադրություն դարձրու Նոյի առաքինությանը. նա, որ մի տարի տապանի մեջ փակված էր, դուրս ելնելով, դեռևս ուրիշ որևէ բանով չզբաղված, անմիջապես սեղան կառուցելով, գոհությամբ և շնորհակալությամբ զոհ է մատուցում Աստծուն՝ Նրա բարության համար (Ծննդ. Ը 20):

Համարվում է, որ Նոյ նահապետից առաջ սեղան կառուցող չեղավ, թեպետ Աբելը զոհ մատուցեց, սակայն սեղան կառուցելու մասին գրված չէ: Մասնավորապես Նոյի մատուցած զոհը կամ պատարագը այնքան հաճելի եղավ Աստծուն, որ «Տեր Աստված հոտոտեց անուշ բույրը» գեղեցիկ բացատրությամբ է հիշատակվում (Ծննդ. Ը 21): Աստված, ընդունելով Նոյի պատարագը, օրհնում է նրան և նրա որդիներին, միանգամայն ուխտ հաստատելով խոստանում է, որ այլևս ջրհեղեղ չի լինելու: Հիրավի, նախապես Աստծո օրհնությունը ստացավ, սակայն այս անգամ նորից օրհնություն շնորհելով՝ Աստծո ողորմության դուռը վերստին բացվեց: Քանզի հրամայում է, որ աճեն և բազմանան, նախկինի նման երկրին տիրեն, և միս ուտելու արտոնություն ևս տրվեց, որ առաջ թույլտրված չէր:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902