Աշակերտն ասում է ծեր վանականին.
- Աղոթում եմ, բայց իմ բարի նպատակներից որևէ մեկն իրականություն չի դառնում:
Վանականը պատասխանում է.
- Նայիր, թե բարեխիղճ այգեգործն ինչպես է գործում: Նա հողի մեջ մատղաշ ծառը չի տնկում և սպասում, թե երբ է աճելու և պտուղ տալու, այլ կռանում, խոնարհվում և ծառի շուրջ հողը փխրեցնում է, այնուհետև ջրում, մշակում, հոգ տանում՝ ցուցաբերելով սեր և գոհաբանություն առ Աստված: Այդպես էլ աղոթողը նման է այգեգործի, իսկ աղոթքը` մատղաշ ծառի: Դու նման ես անբարեխիղճ այգեգործի, որ դալար ծառերը տնկում ես և սպասում, թե երբ պտուղներ կտան, սակայն անմշակ ծառերը չորանում են, ինքդ էլ՝ խռովք ապրում, թե պտուղներ չստացար: Այդքանից հետո ինչո՞ւ ես Աստծուց դժգոհում, երբ ինքդ ես ծուլանում ու քո տնկած ծառերը չորացնում...
Հարատև աղոթքը հրաշքներ է գործում ու պտուղներ տալիս, որովհետև Աստված նույնպես հարատև է, և Իր պարգև էլ կտրվի նրան, ով կհամապատասխանի հարատևության մակարդակին...
Հովհաննես Մանուկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի