Անսպասելի օգնությունը

Իվան Անդրեևիչը բժշկին ճանապարհելուց հետո կնոջ սենյակը վերադարձավ: Մոտեցավ սեղանին և վճռական շարժումով վերցրեց դեղատոմսը:

- Ա՛յ կտեսնես, իմ թանկագին Լիզոնկա,- կնոջը դիմելով, քնքշորեն ասաց նա,- դու կապաքինվես: Ես հենց հիմա կգնամ դեղորայքի հետևից:

Իվան Անդրեևիչը բացեց պահարանի դուռը, որտեղ երկար տարիներ իրենց փողերն էին պահում, և ձեռքը տարավ դեպի հին զարդատուփը: Տուփի հատակին մի քանի փոքր թղթադրամ կար: «Չի բավականացնի,- գումարը հաշվելով, մտքում ասաց նա:- Ոչինչ, հարևաններից կվերցնեմ պարտքով: Մեծ գումար չէ»,- հանգստացրեց իրեն Իվան Անդրեևիչը: Տնից դուրս գալով, ծեծեց հարևի դուռը:

- Բարև ձեզ, թանկագի՛ն հարևան,- մեղմ ժպիտով ողջունեց Իրինա Վլադիմիրովնան,- ինչո՞վ կարող եմ օգտակար լինել:

- Հասկանում եք, գումարս չի բավարարում դեղորայք գնելու համար: Չէի՞ք կարող պարտքով գումար տալ,- շփոթվելով հարցրեց Իվան Անդրեևիչը:

Ժպիտը դանդաղորեն չքացավ հարևանուհու դեմքից:

- Գիտեք,- բառերը դանդաղորեն արտաբերելով ասաց Իրինա Վլադիմիրովնան,- որդուս խոստացել եմ նոր սմարտֆոն նվիրել ծննդյան օրվա կապակցությամբ և եթե չգնեմ, ի՞նչ կմտածի իմ մասին:

- Այո, այո, իհարկե,- շփոթված արտասանեց Իվան Անդրեևիչը:- Ներեցե՛ք:

Դուռն արագորեն փակվեց:

«Իսկ միգուցե Սվետլանա Սեմյոնովնայի՞ն դիմեմ,- մրմնջաց Իվան Անդրեևիչը,- նա միշտ պարտքով գումար է տալիս»: Եվ վճռականորեն սեղմեց նրա տան դռան զանգի կոճակը:

- Ո՞վ է,- առանց դուռը բացելու հարցրեց հարևանուհին:

- Ես եմ, Ձեր հարևանը,- բարձրաձայն ասաց Իվան Անդրեևիչը:

- Լսում եմ Ձեզ,- պատասխանեցին դռան հետևից:

Իվան Անդրեևիչը կցկտուր բացատրեց, որ մի փոքր գումար է պարտքով խնդրում՝ կնոջ համար դեղորայք գնելու:

- Կտայի, բայց մայրամուտից հետո գումար տալը վատ նշան է, հասկանո՞ւմ եք: Վաղը կեսօրին եկեք:

Այս խոսքերից հետո Իվան Անդրեևիչը ծանրություն զգաց ոտքերում, իսկ կոկորդին գնդիկ հայտնվեց:

«Ի՞նչ եմ առել ու կանգնել, երբեմն զեղչեր են լինում դեղատներում, գնամ, միգուցե հերիքի»,- ինքն իրեն քաջալերեց նա:

- Այս դեղորայքի վրա զեղչեր չեն լինում,- պատասխանեցին հերթական դեղատանը, ուր մտավ հոգնած Իվան Անդրեևիչը:

Սիրտը կծկվեց: Դուրս եկավ փողոց: Սառը քամին դիպավ արցունքոտ աչքերին:

- Ինչո՞ւ ես լալիս, ա՛յ մարդ,- քամու սուլոցի միջից լսվեց մի ձայն:

Իվան Անդրեևիչը շրջեց գլուխն ու իր կողքին, ներքևում, անոտ մի հաշմանդամի տեսավ սայլակին, որը ողորմություն էր խնդրում: Անցորդները երբեմն մանրադրամ էին գցում նրա մեկնած պլաստիկե բաժակի մեջ:

- Կինս ծանր հիվանդ է, դեղորայք է պետք, իսկ փողը չի հերիքում,- ասաց Իվան Անդրեևիչը:

- Կի՜նդ,- ծոր տալով արտասանեց մուրացկանը:- Ես էլ կին ունեի: Մահացավ: Ու այժմ ես այստեղ եմ:

Այս ասելով սկսեց գրպանները պրպտել, մի բուռ ճմրթած թղթադրամ հանեց ու մեկնեց Իվան Անդրեևիչին:

- Վերցրո՛ւ: Ինձ կօգնեն,- ասաց նա:

Իվան Անդրեևիչը կռացավ, վերցրեց փողն ու համբուրեց մուրացկանի այտը:

- Դե լավ, գնա՛- գնա՛,- մեղմ պատասխանեց վերջինս:

 

 

Ավագ քահանա Վասիլի Մազուր

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը