Աբբա Պիմենը, աբբա Անուվն ու նրանց եղբայրները (մի մոր հինգ որդիներ) վանականություն ընդունեցին և նույն մենաստնում էին ապրում: Մի անգամ բարբարոս ցեղերը հարձակվեցին մենաստանի վրա, ոչնչացրեցին վանականների խրճիթները ու նրանցից շատերին սպանեցին: Պիմենն, իր եղբայրների հետ, փախչելով փրկվեց: Նրանք մի տեղ հասան ու կանգ առան կռապաշտական մի տաճարում, որպեսզի իրենց հետագա բնակավայրի հարցը քննարկեն:
Աբբա Անուվն ասաց աբբա Պիմենին.
- Մի խնդրանք ունեմ քեզ ու եղբայրներին. այս շաբաթվա ընթացքում առանձին-առանձին ապրենք լռության մեջ ու զրույցի չբռնվենք:
- Թող քո ցանկությամբ լինի,- ասաց աբբա Պիմենը:
Նրանք այդպես էլ վարվեցին: Տաճարում մի քարե արձան էր կանգնեցված: Անուվն ամեն առավոտ քարեր էր նետում արձանի երեսին, իսկ երեկոյան՝ մոտենում էր դրան ու ներողություն խնդրում: Եվ այսպես ամբողջ շաբաթ: Երբ եղբայրներն ի վերջո հավաքվեցին, աբբա Պիմենն Անուվին ասաց.
- Տեսա, որ ողջ շաբաթ քարեր էիր նետում արձանի երեսին, իսկ հետո խոնարհվում ու ներողություն էիր խնդրում: Քրիստոսին հավատացողը չպետք է կուռքի առջև խոնարհվի:
Ծերը պատասխանեց.
- Ձեզ համար այդպես վարվեցի: Երբ ես քար էի նետում արձանի վրա, այն որևէ բան ասա՞ց, բարկացա՞վ:
- Ոչ,- պատասխանեցին:
- Իսկ երբ ներողություն էի խնդրում, շփոթվե՞ց, ասա՞ց. «Չեմ ներում»:
- Ոչ,- կրկին եղավ պատասխանը:
- Այդպես էլ մենք, եթե ցանկանում ենք միասին ապրել, պետք է այս արձանի նման լինենք, որն իրեն հասցված վիրավորանքներից չզայրացավ, իսկ իր առաջ ցուցաբերած խոնարհությունից՝ չպարծեցավ ու չգոռոզացավ: Իսկ եթե դուք չեք կամենում այդպես վարվել, ապա ամեն մեկը թող իր ճամփով գնա ու բնակվի որտեղ ցանկանում է:
Եղբայրներն աբբա Անուվի առջև ընկան, խոստացան նրա խորհրդով վարվել և երկար տարիներ, մեծ խոնարհությամբ ու համբերությամբ, միասին ապրեցին՝ մեկ նպատակ ունենալով՝ ձգտել քրիստոնեական կատարելության:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի