Արթուն և զգաստ լինելու մասին

Հայր Պետրոսն ասաց. «Իմ ծերին հարցրի մի անգամ, թե ո՞վ է Աստծո ծառա: Եվ նա ասաց. «Եթե մարդ թեկուզ մեկ ախտի ծառա է, նա Աստծո ծառա չէ, այլ այն ախտի ծառան է, որով բռնված է: Եվ քանի դեռ նա այդ ախտի մեջ է, չի կարող ուսուցանել, քանզի ամոթ է նրան սովորել կամ սովորեցնել` նախքան ախտից ազատվելը, կամ թե՝ ուրիշների համար աղոթել, քանզի ինչպե՞ս նա ուրիշների համար ազատություն խնդրի, երբ ինքը ծառա է: Ուստի՝ նա ո՛չ ծառա է, ո՛չ էլ Աստծո սիրելի, որպեսզի Աստծուց որևէ բան խնդրի ուրիշների հա­մար: Նա թող մշտապես խնդրի, որպեսզի իր ախտից ազատվի, քանզի որքան ժամանակ որ ախտի մեջ մնա, նրա բերանը փակված է, և ոչինչ չի կարող խնդրել Աստծուց, որովհետև որքան ախտի հնազանդության մեջ մնա մարդ, պարտավոր է լացել և ողբալ իր անձը, քանզի չունի իր մեջ այն մաքրությունը, որ Աստված պահանջում է մարդուց»: Դարձ­յալ ասաց. «Ամեն մարդու, ով ցավագնած սրտով է խնդրում, Աստված լսում է, և ինչ որ իմաստությամբ խնդրի նրանից` շնորհում է նրան: Միայն թե մարդը պետք է չկապվի երկրային որևէ բանի հետ, այլ միշտ հոգ տանի իր անձի մասին, թե ինչպես անդատապարտ կանգնի Աստծո աթոռի առաջ»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016