Մի արքա հաճախ էր շրջում թագավորանիստ քաղաքում և նրա հրամանով, ամեն անգամ, երբ իր հպատակներից որևէ մեկը ցանկանում էր խնդրանքով կամ բողոքով անձամբ իրեն դիմել՝ կառքը կանգ էր առնում:
Մի անգամ կառապանը կանգնեցրեց ձիերին, որովհետև մի մուրացկան ողորմության խնդրանքով երկարեց ձեռքը: Նա բարձրաձայն գովաբանում էր արքային և բացականչում.
- Միայն թագավորը կարող է ինձ երջանկություն տալ:
Քիչ այն կողմ մեկ այլ մուրացկան էր նստած և բացականչում էր.
- Միայն Աստված կարող է մարդուն երջանկություն պարգևել:
Իր պալատ վերադառնալով՝ թագավորը հրամայեց մի կլորիկ հաց թխել և մեջը ոսկու մի ձուլակտոր դնել: Հաջորդ օրն իր կառքով այն մուրացկանի մոտ գնաց, ով հույսն իր օգնության վրա էր դրել և հացը նրան տվեց:
Մի քանի օր անց կրկին այդ նույն փողոցով անցավ և այդ նույն մուրացիկը նրանից ողորմություն խնդրեց:
Արքան դուրս եկավ կառքից և հարցրեց.
- Ինչո՞ւ ես կրկին այստեղ: Մի՞թե քեզ հաց չտվեցի, որի մեջ ոսկու ձուլակտոր կար:
- Ոչ մի ոսկու մասին չգիտեմ: Հացը շատ ծանր էր և ես կարծեցի, որ այն լավ թխված չէ, ուստի մի քանի մանրադրամով վաճառեցի հարևան մուրացկանին:
Երկրորդ մուրացկանն այնտեղ չէր: Որոշ ժամանակ անց ծառաներն արքային զեկուցեցին, որ նա, հացի միջի ոսկին գտնելով, տուն է գնել, գործերը կարգավորել և առաջին մուրացկանին էլ խորհուրդ տվել, որ միայն Աստծո ողորմածությանն ապավինի:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի