Աստծուն և ընկերոջը սիրելու մասին

Մի քաղաքում ապրում էր ոմն Մեկրիստոն, և մի ոմն քաղա­քացի կնքելով՝ պահ տվեց նրան հինգ հարյուր դահեկան և ասաց. «Պահի՛ր այս և քիչ առ քիչ կտաս ինձ` որքան որ հարկավոր լինի»: Իսկ այդ պահին, երբ պահ էր տալիս, այնտեղ ոչ ոք չկար, այլ միայն քաղաքի իշխաններից մեկը հեռվից տեսնում և լսում էր, թե ինչ էր ասում, երբ հանձնում էր գանձը, իսկ նրանք նրան չէին տեսնում: Երբ մի քանի օր անց ոսկու տիրոջը ինչ­որ բան պետք եղավ, Մեկրիստո­նեին ասաց. «Տո՛ւր իմ ոսկուց քսան դահեկան, քանզի պետք է ինձ»: Իսկ նա, քանի որ վստահ էր, որ ոչ ոք չի տեսել, վկա էլ չունի, ուրա­ցավ և ասաց. «Ո՞ր ոսկուց տամ, որովհետև ո՛չ գիտեմ, ո՛չ երբևէ լսել եմ քեզնից, ո՛չ էլ դու երբևէ որևէ բան ես տվել ինձ»: Եվ այս մարդը ոչինչ չկարողացավ անել: Սակայն երբ տրտմած դուրս եկավ այնտե­ղից, պատահեց նրան այն իշխանը և նրան ասաց. «Ինչո՞ւ ես այդպես տրտմած»: Եվ այս մարդը նրան ասաց իր տրտմության պատճառը: Իշխանը նրան ասաց. «Ստո՞ւյգ տվել ես նրան գանձը»: Եվ նա ասաց. «Արդարև տվել եմ»: Իսկ իշխանն ասաց. «Նրան կասես` ե՛կ երդվիր և հավատացրո՛ւ ինձ սուրբ Անդրեաս եկեղեցում, և դա բավական է ինձ» (որովհետև այնտեղ մոտ էր սուրբ Անդրեաս առաքյալի տաճա­րը): Գնաց այս մարդը և ասաց այդ, և երբ գանձը վերցնողը մտավ տաճար, որպեսզի երդվի, այդժամ իշխանը գանձատուին ասաց. «Ես ինչ որ կանեմ` չերկնչես և ոչինչ չասես»: Եվ իշխանը, մերկ մտնելով տաճար, սկսեց մոլեգնել՝ ինչպես դիվահար, գոռում էր ու մոլեգնում սաստիկ, ապա բռնելով այդ մարդուն` մինչ նա կամենում էր երդվել, բազմության առաջ գոչեց և ասաց. «Սուրբ Անդրեասն ասում է. «Տո՛ւր սրան իր գանձը»»: Իսկ Մեկրիստոնեն սոսկալով վախեցավ հույժ, քա­նի որ այն իշխանը զորեղ մարդ էր: Եվ խոստովանելով ասաց. «Ես եմ պահել գանձը և հիմա կտամ, բա՛ց թող»: Եվ նա բաց թողեց: Այն­ ժամ բերելով այն` տվեց տիրոջը: Եվ դիվահարն ասաց ոսկու տիրոջը. «Դի՛ր վեց դահեկան սեղանի վրա. սուրբ Անդրեասն է ասում»: Եվ նա ուրախությամբ դրեց և վերցնելով իր փողը` գնաց: Իսկ իշխանը, հագ­նելով իր հանդերձները, պայծառացած շրջում էր քաղաքում, և երբ եկավ այնտեղ, ուր այն Մեկրիստոնեն էր, վերջինս սկսեց վախեցած նայել նրան: Իսկ իշխանն ասաց. «Հավատա՛ ինձ, ես, Աստծո շնոր­հոք, դիվահար չեմ, այլ` երբ նա ոսկին քեզ էր տալիս, ես իմ աչքով տեսա: Եվ մինչ դու ուրանում էիր և կամենում էիր երդվել, հնարեցի այդ, որպեսզի ինձ չասեիր. «Դո՛ւ ես միակ սուտ վկան», նաև արեցի այդ, որպեսզի չկորչեր քո հոգին և ոչ էլ նրա ունեցվածքը` անիրա­վությամբ»: Ահա իշխանը գործով ցույց տվեց, թե ինչ է՝ անձը դնել ընկերոջ համար, քանզի այլոց շահի համար մոռացավ իր պատվակա­նությունը ի փառս Աստծո:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016