Մի երիտասարդ նախապատրաստվում էր քոլեջի ավարտական երեկոյին: Ամիսներ շարունակ երազում էր հիանալի սպորտային ավտոմեքենայի մասին, որ ցուցադրված էր վաճառքի սրահում: Նա գիտեր, որ իր հայրը լիովին կարող է իրեն թույլ տալ գնել այն և հորն ասաց, որ այդ մեքենան այն ամենն է, ինչն ինքն ուզում է:
Ավարտական երեկոյի օրը մոտենում էր և երիտասարդն արդեն որոշակի նշանի էր սպասում այն մասին, որ հայրը գնել է մեքենան: Վերջապես, այդ օրվա առավոտյան հայրը նրան իր մոտ կանչեց, ասաց, որ շատ հպարտ է նման որդի ունենալով, շատ է սիրում նրան և գեղեցիկ փաթեթավորմամբ մի տուփ նվիրեց: Երիտասարդը հետաքրքրասիրությամբ բաց արեց փաթեթն ու մի հիանալի, կաշվե կազմով Աստվածաշունչ գտավ, որի վրա ոսկե տառերով իր անունն էր գրված: Զայրույթից իրեն կորցրած, բղավեց հոր վրա. «Քո բոլոր փողերով հանդերձ ինձ Աստվածաշո՞ւնչ ես նվիրում»: Նա տանից դուրս թռավ՝ Աստվածաշունչն այդպես էլ իր հետ չվերցնելով: Տարիներ անցան: Երիտասարդը հաջողեց գործի մեջ, գեղեցիկ տուն ուներ ու հրաշալի ընտանիք: Նա հասկանում էր, որ իր հայրն արդեն շատ ծեր է և պետք է այցելել նրան, քանի որ այն ավարտական երեկոյի օրվանից հետո չէր տեսել հորը: Բայց մինչ կկարողանար գնալ, հեռագիր ստացավ, որում ասվում էր, որ հայրը հեռացել է կյանքից և իր ողջ ունեցվածքը որդուն է կտակել: Երբ նա հորական տուն հասավ, թախիծն ու ափսոսանքը պատեցին սիրտը: Սկսեց հոր կարևոր փաստաղթերը զննել, որոնց մեջ տեսավ այն Աստվածաշունչը, որ այդքան տարի առաջ թողել էր: Արցունքն աչքերին բաց արեց ու սկսեց թերթել: Հայրն ընդգծել էր Մատթեոսի Ավետարանի 7:11 տողերը. «Արդ, եթե դուք, որ չար եք, գիտեք ձեր որդիներին բարի պարգևներ տալ, որքա՜ն ևս առավել ձեր Հայրը, որ երկնքում է, բարիքներ կտա նրանց, որ նրանից ուզում են»: Եվ հենց այդ տողերը կարդաց՝ մեքենայի բանալիներն ընկան գրքի միջից: Դրանց ամրացված կտրոնի վրա նշված էր այն սրահի անվանումը, որտեղ իր երազած սպորտային մեքենան էր ցուցադրված: Նաև նշված էր ավարտական երեկոյի ամսաթիվը և գրված էր ԳՈՒՄԱՐՆ ԱՄԲՈՂՋՈՒԹՅԱՄԲ ՎՃԱՐՎԱԾ Է:
Քանի՜-քանի՜ անգամ ենք Տիրոջ ողորմությունը բաց թողնում, քանի որ այն փաթեթավորված չի լինում այնպես, ինչպես մենք ենք ակնկալում:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի