Մի անգամ նավաբեկությունից հետո ալիքները մի մարդու նետեցին անմարդաբնակ կղզու ափը: Նա միակ ողջ մնացած մարդն էր նավի խորտակումից հետո և անդադար աղոթում էր Աստծուն, որ փրկի իրեն: Նա ամեն օր հույսով նայում էր հորիզոնին՝ տեսնելու իրեն օգնության եկող նավը:
Այդ ընթացքում իր համար մի հյուղակ պատրաստեց ծառերի ճյուղերից ու տերևներից: Բայց մի անգամ, երբ վերադարձավ հակառակ ափից, որտեղ սնունդ հայթայթելու էր գնացել, տեսավ, որ իր հյուղակը կրակի ճիրաններում է հայտնվել և ծուխն էլ սյան նման դեպի երկինք է բարձրանում:
Ամենասարսափելին այն էր, որ հյուղակի հետ այրվում էին այն փոքրաթիվ իրերը, որ մնացել էին նավաբեկությունից հետո: Մարդը վերջնականապես զրկվեց ամեն ինչից, և այլևս չկարողանալով զսպել իր հուսահատությունն ու զայրույթը՝ բացականչեց.
- Տե՛ր Աստված, ինչպե՞ս կարող էիր նման կերպ վարվել ինձ հետ:
Բայց հաջորդ օրն արթնացավ մոտեցող նավի շչակի ձայնից:
- Ինչպե՞ս իմացաք, որ այստեղ եմ,- հուզված հարցրեց մարդը:
- Ծխի ազդանշանը տեսանք,- պատասխանեցին նավաստիները:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի