Ճնճղուկը

Ադամի ու Եվայի դրախտից արտաքսման սուրբգրային պատմությունը լսելով՝ երկու քույրիկներն ասացին հայրիկին.

- Հայրի՛կ, եթե մենք լինեինք դրախտում, ապա ոչ մի դեպքում չէինք ուտի չարի և բարու գիտության ծառից: Չէ՞ որ Աստված արգելեց այն ձեռք տալ, ճի՞շտ է, հայրի՛կ:

- Ճիշտ է,- ժպտաց հայրիկն ու փոքրիկներին քնելու պառկեցրեց:

Առավոտյան վաղ արթնացավ, բակում մի ճնճղուկ բռնեց և դրեց անթափանց կաթսայի մեջ: Աղջիկներին արթնացնելով՝ ցույց տվեց կաթսան, որ դրել էր խոհանոցի բաց պատուհանի գոգին և ասաց.

- Խնդրում եմ կափարիչը չբացեք մինչև ես աշխատանքից չգամ: Երբ վերադառնամ ինքս ցույց կտամ այն անակնկալը, որ այնտեղ է: Եթե լսեք ինձ, ապա նոր խաղ կգնեմ ձեզ համար:

Հայրիկն ու մայրիկն աշխատանքի գնացին, իսկ փոքրիկները մնացին տանը մենակ: Ամբողջ ճիգերը գործադրեցին՝ փորձելով իրենց ուշադրությունը շեղել կաթսայից: Վաղուց արդեն խաղացել էին բոլոր խաղերը, որ գիտեին, սակայն հետաքրքրասիրությունը նրանց հանգիստ չէր տալիս՝ շատ էին ուզում տեսնել, թե ինչ կա կաթսայի մեջ: Վերջ ի վերջո, ավագ քույրիկը համոզեց կրտսերին, որը դեռ վախենում էր, որ հայրիկը կբարկանա, նայել, թե ինչ կա կաթսայի մեջ:

- Մի աչքով միայն կնայենք ու կծածկենք,- ասաց նա,- Հայրիկն իսկի չի էլ իմանա:

Բայց հենց նա բարձրացրեց կափարիչը՝ ճնճղուկը պատուհանից դուրս թռավ: Երեկոյան, երբ հայրիկը տուն վերադարձավ ու կաթսան դատարկ գտավ, ասաց.

- Դե ինչ, փոքրիկ Եվաներ, չդիմացաք ու դուրս թողեցիք թռչնակին: Հենց այդպես էլ Եվան չդիմացավ, որպեսզի չհամտեսի չարի և բարու գիտության ծառից:

- Հայրիկ, իսկ դա ի՞նչ ծառ էր և ինչո՞ւ չէր կարելի դրա պտուղն ուտել,- հարցրեց կրտսեր դստրիկը:

- Սովորական ծառ էր և պտուղներն էլ ուտելի էին, սակայն Աստծո պատվիրանը խախտելով՝ նախամարդիկ կարծես հենց չարն ընտրեցին բարու փոխարեն, որովհետև ամեն մի չարիք սկսվում է անհնազանդությունից, իսկ բարիքը՝ հնազանդությունից, ինչն էլ Աստված պետք է առաջին մարդկանց սովորեցներ, եթե հնազանդ լինեին: Այդ ճնճղուկն այսօր ձեզ համար չարի և բարու գիտության ծառն էր և դուք էլ ինձ չհնազանդվեցիք: Ադամի ու Եվայի փորձությունը դուք էլ չկարողացաք հաղթահարել:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի