Երբ ապրում ենք հավիտենության լույսի ներքո

Մահից հետո մարդու հոգին մուտք է գործում հանդերձյալ կյանք, որը բոլորի՝ արդար և մեղավոր հոգիների համար նույնը չէ: Մահից հետո մարդու հոգու վիճակը կախված է նրանից, թե ինչպես է նա իր երկրային կյանքը ապրել: Երկրային կյանքը՝ սերմանելու, իսկ հանդերձյալը կյանքը հունձքի ժամանակն է: Ինչ սերմանում է մարդը, այն էլ կհնձի: «Ով որ սերմանում է իր մարմնի անդաստանում, մահ կհնձի իր մարմնից, իսկ ով սերմանում է Սուրբ Հոգու անդաստանում, հավիտենական կյանք կքաղի Սուրբ Հոգուց» (Գաղ. 6:7-8): Մահվանն անմիջապես հաջորդում է հունձքը, որը երբեմն արտահայտվում է նաև այն ժամանակ, երբ մարդը մերձ է մահվանը: Քրիստոսի հետևորդները դարեր շարունակ ջանացել են իրենց կյանքում բարին սերմանել և պատասխանատվությամբ հունձքին են պատրաստվել՝ չերկնչելով մահից: Ս. Պողոս առաքյալն իր մասին հետևյալն է ասել. «Մնացել եմ երկու սրի արանքում. մի կողմից ցանկանում եմ դուրս գալ այս կյանքից և Քրիստոսի հետ լինել, ինչը որ անհամեմատ ավելի նախընտրելի է, բայց մյուս կողմից՝ ձեր սիրո համար ավելի կարևոր եմ համարում մնալ այս կյանքի մեջ» (Փիլիպ. 1:23-24): Սրբերի վարքագրության մեջ հանդիպում ենք մի շարք օրինակների, երբ սրբերը ոչ միայն չէին վախենում մահից, այլև չարչարանքները քաջությամբ տանելով՝ շարունակում էին ապրել Տիրոջ հետ հանդիպելու ուրախությունը: Մահվանը մերձ գտնվող սրբերին անվախ էր դարձնում նրանց ամուր և կենդանի հավատքը հավիտենական կյանքի նկատմամբ: Ցավոք, այսօր ոչ բոլորն են, որ նման ամուր և կենդանի հավատք ունեն: Մարդկանց մոտ հավիտենության հանդեպ կործանարար սառնասրտության պատճառներից մեկը թերի հավատն է: Մարդկանց մի մասը հավատում է, որ գոյություն ունի հավիտենական կյանք, բայց թույլ հավատի պատճառով ոչ միշտ է այդ մասին մտածում, հավատում է, որ հոգին անմահ է, որ մահին հաջորդելու է հավիտենական երանելի կյանքը կամ հավիտենական տանջանքը, որ Աստծու արդարադատությամբ արդարներն արժանանալու են հավիտենական երանության, իսկ մեղավորները՝ հավիտենական տանջանքի, հավատում է, բայց ողջ սրտով չի ընդունում այդ մեծ ու ահեղ ճշմարտությունը: Չի խորհում՝ ինչ է նշանակում հավիտենական երանության կամ տանջանքի մեջ լինել, հատկապես՝ տանջանքի, որը ոչ մի ակնթարթ չի դադարելու:    

Իսկ ոմանց մոտ հավիտենության հանդեպ սառնասրտությունը գալիս է նյութականի հանդեպ կախվածությունից: Նրանք այնպես են ժամանակավորից կառչած, որ գրեթե ի վիճակի չեն հավիտենության մասին մտածելու: Նրանց սիրտն ամբողջովին գամված է միայն երկրային բարիքներին, նրանց մտային ողջ կարողությունները զբաղված են միայն երկրայինով, որ կարող է բերել երկրային, ժամանակավոր ուրախություն, հաճույք և հարմարավետություն: Իսկ ոմանք էլ այս փրկարար մտածումից հեռու են մեղքերի գերին լինելու պատճառով: Մեղքի գերի դարձած անձի համար մեղքից ազատվելը մեծ ջանք է պահանջում, քանի որ մեղքն այնքան է հարազատացել նրան, որ երբ հավիտենության մասին միտք է ծագում, նույն պահին փորձում է այն ջնջել իր մտքից և մոռացության տալ: Նման մարդու համար ինքն իր հետ մենակ մնալը անտանելի տանջանք է և տխրություն:

Եթե մարդիկ խորհեին հավիտենության, դատաստանի և այն մասին, թե արդյոք իրենց հավիտենական կյանքը երանելի է լինելու, թե՝ ոչ, ապա այս մտածումը նրանց կստիպեր մտահոգվել ապրած յուրաքանչյուր օրվա համար, ապա այս մտածումը բարերար և փրկարար նշանակություն կունենար նրանց համար: Հայրաբանության մեջ կարդում ենք, որ եթե մարդը խորհելիս, խոսելիս և գործելիս հիշի մահվան և դրան հաջորդող հարության, դատաստանի, հավիտենական երանության մասին, ապա իր մտքերը, ցանկություններն ու գործերը կդիտի միայն հավիտենության լույսի ներքո: «Որպեսզի հոգ տանեք ձեր հավերժության համար, դուք պետք է համոզվեք դրանում, մտածեք դրա մասին, աշխատեք դրա համար ամբողջ ուժով և ձեր սիրտը լցնեք դրանով»,- ասել է Շենուդա Գ հայրապետը:  

 

Կարինե Սուգիկյան

24.03.20
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․