Երիտասարդը թանկարժեք մեքենայով սլանում է ամայի ու անապատային վայրերով, այնուհետև կտրուկ կանգնում, իջնում է մեքենայից ու հետաքրքրությամբ լեցուն մոտենում պայծառ դեմքով ու գարնան շնչով լեցուն մի վանականի և ասում.
- Նկատում եմ, որ միայնությունից չես ձանձրանում ու տխրում: Կարո՞ղ ես այդ գաղտնիքը նաև ինձ բացահայտել: Ամեն ինչ ունեմ, բնակվում եմ ամենամարդաշատ քաղաքում, բայց հաճախ ձանձրանում եմ և միայնություն զգում:
Վանականը պատասխանում է.
- Ուր մտքերդ ու ձգտումներդ են, այնտեղ նաև ինքդ ես: Ես միայնակ չեմ մնում. մշտապես Աստծո հետ եմ լինում, որովհետև ուր էլ լինեմ, Նրա ներկայությունն եմ փնտրում ու ամեն անգամ այդ հանդիպումից կյանքով ու ուրախությամբ լցվում:
Հովհաննես Մանուկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի