Երազումս Աստծուն հարցրեցի.
- Տե՛ր Աստված, Քեզ ամենից շատ ի՞նչն է զարմացնում մարդկանց մեջ:
Նա պատասխանեց.
- Նրանք մանուկ հասակում ցանկանում են շուտ մեծանալ, իսկ հետո ամենից շատ ուզում են կրկին մանուկ դառնալ: Գումար վաստակելու հետևից ընկնելով՝ կորցնում են իրենց առողջությունը, իսկ հետո ծախսում այդ գումարները առողջությունը վերականգնելու համար: Ապագայի մասին տագնապելով՝ մոռանում են ներկան, այնպես որ ո՛չ ներկա ունեն, ո՛չ՝ ապագա: Նրանք այնպես են ապրում, կարծես երբեք չեն մեռնելու: Եվ մեռնում են այնպես, կարծես երբեք էլ չեն ապրել:
- Իսկ ի՞նչ կարևոր դասեր պետք է առնեն մարդիկ,- հարցրեցի ես:
- Թող սովորեն, որ ոչ ոքի չեն կարող ստիպել իրենց սիրել: Միակ բանը, որ կարող են անել՝ իրենց սերը տալն է: Թող սովորեն, որ ճիշտ չէ իրենց ուրիշների հետ համեմատել: Թող սովորեն ներել: Թող սովորեն, որ ընդամենը մի քանի վայրկյան կպահանջվի խորը վերքեր բացելու նրանց սրտում, ում սիրում են, և տարիներ՝ դրանք բուժելու համար: Թող սովորեն, որ հարուստ մարդը նա չէ, ով բոլորից շատ ունի, այլ նա, ում բոլորից քիչ է պետք: Թող սովորեն, որ երկու հոգի կարող են նույն առարկային նայել և այն տարբեր կերպ տեսնել:
- Էլ ի՞նչ է հարկավոր իմանալ մարդկանց, Տե՛ր:
- Ուղղակի իմացեք, որ Ես միշտ ձեր կողքին եմ…
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի