Աբբա Դանիելն իր աշակերտների հետ եկավ Ալեքսանդրիա և մի կույրի տեսավ, որ մերկ նստած էր փողոցում և ասում էր. «Տվե՛ք ինձ և ողորմացե՛ք»: Եվ ծերն իր աշակերտներին ասաց. «Տեսնո՞ւմ եք սրան, որ աչքեր չունի. մեծ չափի է հասել, և կամենում եմ ցույց տալ նրա վարքը»: Եվ գնալով կույրի մոտ` ասաց. «Ողորմությո՛ւն արա ինձ, որովհետև փող չունեմ, որ արմավենու ոստեր գնեմ և դրանով կերակրվեմ»: Եվ կույրն ասաց. «Այդ ի՞նչ ես ասում, աբբա՛. տեսնում ես, որ մերկ եմ և մուրում եմ, իսկ դու ինձ ասում ես. «Փո՛ղ տուր, որ գնեմ արմավենի և կերակրվեմ, սակայն փոքրինչ սպասի՛ր»: Եվ աբբան նշան արեց իր աշակերտներին, և (կույրի հետ) եկան քաղաքից դուրս` սուրբ Մարկոս եկեղեցին: Կույրն այնտեղ խուց ուներ, և ծերին ասաց. «Սպասի՛ր ինձ այստեղ, աբբա՛»: Եվ գնալով իր խուցը` ծերին մի զամբյուղ բերեց, որի մեջ կար չամիչ, թուզ, նուռ և երեք ոսկի և իր բերանից էլ արծաթ հանելով` տվեց աբբային և ասաց նրան. «Աղոթքի՛ր ինձ համար»: Եվ աբբա Դանիելը, գալով աշակերտների մոտ, լաց եղավ և ասաց. «Քանի՜ գաղտնի ծառաներ ունի Աստված. կենդանի է Տերը, որ չեմ կարողանա վերադարձնել այդ օրհնությունից դույզնինչ»: Եվ գնացին: Նույն օրը հիվանդացավ մեծ եկեղեցու տնտեսը: Սաստիկ ցավում էր որովայնը, և ընկած էր սուրբ Մարկոսի տաճարում: Նրան երևաց սուրբ Մարկոս առաքյալը և ասաց. «Բերե՛ք կույրին, թո՛ղ ձեռքը դնի, և կառողջանաս»: Ուղարկեց տնտեսը իր ծառաներին, և բերին նրան բռնությամբ, դրեց ձեռքը, և անմիջապես առողջացավ: Այս հրաշքը հայտնի դարձավ ողջ քաղաքին, և հայրապետը լսելով՝ եկավ կույրին փնտրելու, և նրան գտավ ննջած ի Տեր: Լուրը տարածվեց Սկյութիայում, և Դանիել աբբան իր աշակերտի հետ եկավ, նրանց հետից եկան նաև բազում հայրեր՝ ծերի օրհնությունն ստանալու: Ողջ քաղաքը հավաքվեց այնտեղ՝ մեծ գոհությամբ, և նրան թաղեցին հայր Մարկոսի մոտ, որ խենթ էր հանուն Քրիստոսի: Եվ նրա վարքն այսպիսին էր. ովքեր ողորմություն էին խնդրում իրենից` գնում էր հանցավորներից և ուրիշներից և տալիս էր հիվանդներին: Երեսունութ տարի անց ավարտեց իր ընթացքը:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի