Իսկ ինչու՞ ներել

Թշնամու հրոսակները հարձակվում են մի քաղաքի վրա: Բնակիչները փախչում են դեպի

գետը` անցնելու համար մյուս ափ, որպեսզի փրկվեն: Ծանր քայլերով, քրտինքը երեսին գետին է մոտենում մի արհեստավոր` հսկա պարկ ուսին շալակած: Ափի մոտ կանգնած փոքրիկ նավակի միջից մի մարդ ասում է.

- Եղբա՛յր, պարկդ թո՛ղ ու մտի՛ր նավակ: Այն կարող է միայն երկու մարդ տեղափոխել դեպի

փրկության ափ:

Արհեստավորը պատասխանում է.

- Չեմ կարող իմ պարկը թողնել ու դրանից հրաժարվել: Այն լցված է այն քարերով, որոնցով

քաղաքի մեր բնակիչներն ինձ հարվածել են ու ցավ պատճառել: Իսկ ես դրանք հավաքել եմ ու

մյուս ափ պիտի անցկացնեմ, որ նույն քարերով ինձ ցավ պատճառողներին հարվածեմ:

- Եղբա՛յր, դու այդպես և՛ նավակը կխորտակես, և՛ ինձ, և՛ քեզ, քո պարկի հետ միասին: Արդ,

դատարկիր այն ու նավակ մտի՛ր:

Սակայն արհեստավորը պարկը դնում է գետնին, բացում պարկի բերանը, հանում տարբեր

չափերի քարերն ու մինչև հիմա որոշում, թե ինչ մեծության և չափի քարերը թողնի իր

պարկում...

Պարկերը շալակած երկնքի արքայություն մտնելն անհնար է, մանավանդ, երբ թշնամին մեղքի միջոցով ներխուժել է մեր կյանք, իսկ մենք դեռևս որոշում ենք, թե ինչ չափի քարեր թողնել մեր պարկում...

 

Հովհաննես Մանուկյան

28.03.20
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․