Իսկ ինչու՞ ներել

Թշնամու հրոսակները հարձակվում են մի քաղաքի վրա: Բնակիչները փախչում են դեպի

գետը` անցնելու համար մյուս ափ, որպեսզի փրկվեն: Ծանր քայլերով, քրտինքը երեսին գետին է մոտենում մի արհեստավոր` հսկա պարկ ուսին շալակած: Ափի մոտ կանգնած փոքրիկ նավակի միջից մի մարդ ասում է.

- Եղբա՛յր, պարկդ թո՛ղ ու մտի՛ր նավակ: Այն կարող է միայն երկու մարդ տեղափոխել դեպի

փրկության ափ:

Արհեստավորը պատասխանում է.

- Չեմ կարող իմ պարկը թողնել ու դրանից հրաժարվել: Այն լցված է այն քարերով, որոնցով

քաղաքի մեր բնակիչներն ինձ հարվածել են ու ցավ պատճառել: Իսկ ես դրանք հավաքել եմ ու

մյուս ափ պիտի անցկացնեմ, որ նույն քարերով ինձ ցավ պատճառողներին հարվածեմ:

- Եղբա՛յր, դու այդպես և՛ նավակը կխորտակես, և՛ ինձ, և՛ քեզ, քո պարկի հետ միասին: Արդ,

դատարկիր այն ու նավակ մտի՛ր:

Սակայն արհեստավորը պարկը դնում է գետնին, բացում պարկի բերանը, հանում տարբեր

չափերի քարերն ու մինչև հիմա որոշում, թե ինչ մեծության և չափի քարերը թողնի իր

պարկում...

Պարկերը շալակած երկնքի արքայություն մտնելն անհնար է, մանավանդ, երբ թշնամին մեղքի միջոցով ներխուժել է մեր կյանք, իսկ մենք դեռևս որոշում ենք, թե ինչ չափի քարեր թողնել մեր պարկում...

Հովհաննես Մանուկյան