Ժամացույցը

Երկու գործընկեր են լինում` մեկն անհավատ, մյուսն աստվածապաշտ: Մի անգամ

անհավատ ընկերը սպասում է մյուս ընկերոջը, որն ուշանում է նշված ժամին

հանդիպելու համար: Երբ գալիս է, անհավատ ընկերը հարցնում է` ինչո՞ւ այդքան ուշացար:

Հավատացյալ ընկերը պատասխանում է.

- Ժամացույցը չէր աշխատում: Ես էլ չգիտեի, թե երբ գալ:

Սպասեցի, մինչև մի նոր ժամացույց ինքն իրեն ստեղծվեց, և մինչև ստեղծվեց, որոշ ժամանակ

անցավ: Ես էլ նայեցի ժամացույցին, տեսա` ժամանակն է գալու և նույնիսկ ուշացել եմ ու

շտապելով եկա հանդիպմանը:

Անհավատն ասում է.

- Մի՞թե ցնորվել ես, ինչպե՞ս կարող է ժամացույցն ինքն իրեն ստեղծվել:

Հավատացյալ ընկերը պատասխանում է.

-Այդ դեպքում ինչպե՞ս կարող է այսքան բարդ ու զարմանալի աշխարհն ինքն իրեն ստեղծվել:

Չէ՞ որ անտրամաբանական է այդպիսի տրամաբանությունը: Այն, ինչ համակարգված է,

նշանակում է` ստեղծված ու ծրագրավորված է մեծագույն բանականության կողմից:

Մի պահ նայեք մարդու կողմից ստեղծված ժամացույցին, որի սլաքները համաչափ շարժվում

են, մարդ արարածը, որ ներդաշնակել է ժամացույցի սլաքների համաչափությունը:

Սակայն ինչքան համաչափ է Արարչի կողմից ստեղծված տիեզերքի ու մոլորակների շարժումը, որ ներդաշնակել է կյանքի, տիեզերքի ու բնության շարժումը, որտեղ նույնիսկ թիթեռի թևերի թրթիռներն են մեկ համամասնություն կազմում բնության ու տիեզերքի ամբողջական շարժման հետ...

Հովհաննես Մանուկյան