Կանթեղի կրակը

Մենաստանում մի շատ աշխատասեր ծեր էր ապրում, որ նեղություն էր պատճառում իր մարմնին, բայց շատ ցրված էր մտքով: Նա աբբա Իոհան Կոլովի մոտ գնաց ու մոռացկոտության մասին հարցրեց: Նրա խոսքը լսեց ու վերադարձավ իր խուցը, բայց մոռացավ, թե աբբան իրեն ինչ էր ասել: Կրկին նրա մոտ գնաց ու լսեց, թե ինչ է ասում: Վերադարձավ իր խուցն ու նորից մոռացավ: Եվ այդպես բազմաթիվ անգամներ: Դրանից հետո մի անգամ, երբ հանդիպեց նրան, ասաց.

- Աբբա՛, կրկին մոռացել եմ, թե ինչ էիր ասում, բայց քեզ չանհանգստացնելու համար այլևս չեմ եկել:

Աբբա Իոհանն ասաց.

- Գնա՛, կանթեղը վառի՛ր:

Երբ վառեց՝ աբբան ասաց.

- Մյուս կանթեղներն էլ բե՛ր ու դրանից վառի՛ր:

Ծերն այդպես էլ արեց, որից հետո աբբա Իոհանն ասաց.

- Մի՞թե այդ կանթեղին որևէ նեղություն ես պատճառում, երբ դրանից մյուս կանթեղներն ես վառվում:

- Ո՛չ,- պատասխանեց ծերը:

- Այդպես էլ Իոհանն է: Թեկուզ ողջ մենաստանն էլ ինձ մոտ գա, չի խոչընդոտի Աստծո շնորհին: Այնպես որ, առանց երկմտելու, երբ ուզում ես՝ արի:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի