Խնկամանը խունկ լցնելու համար նախատեսված արծաթե փոքրիկ աման է, արկղիկ, որը ձեռքին կրում է բուրվառակիրը: Այն լինում է կափարիչով և առանց կափարիչի: Խնկամանները պատրաստված են լինում տարբեր մետաղներից, տարբեր ձևերով: Հաճախ նրանք ունենում են մեկ, երկու տուփ, խունկ լցնելու տեղեր, զարդարված են լինում խաչիկներով, կենտրոնում փոքրիկ մոմակալով: Խնկամանի մեջ դրված է լինում մի փոքր գդալ՝ խունկ լցնելու համար: Խնկամանին հաճախ անվանում են տապանակ: Տապանակի գործածությունը վերցված է Հին Ուխտի եկեղեցուց:
Արարողության ժամանակ սարկավագը, երբ խունկ դնելու համար բուրվառը ձեռքին ներկայանում է հանդիսադիր քահանային, նրան է մոտեցնում նաև խնկամանը, որի միջի խունկը քահանան օրհնում է և փոքրիկ գդալով դնում բուրվառի մեջ: Քանի որ, ըստ Մաշտոցի, խունկը օգտագործելուց առաջ պետք է օրհնվի: Խունկը ծառերի խեժերից, նաև հալվեից ու մուշկից պատրաստված անուշահոտ նյութ է, որ ծխում են: Եկեղեցում այն օգտագործվում է որպես անուշահոտություն մեր ջերմեռանդ աղոթքի: Խնկարկելով մենք մեր հարգանքն ենք մատուցում Աստծուն, սրբապատկերներին:
Խնկարկելով ցանկանում ենք, որ Աստված ընդունի մեր աղոթքը որպես անուշահոտություն:
Սբ. Դավիթ մարգարեն շատ գեղեցիկ է բնորոշում խունկի և աղոթքի համեմատությունը՝ ասելով. «Ուղիղ եղիցին աղոթք իմ, որպես խունկ առաջի քո Տէր»:
Խնկամանները բուրվառի հետ միասին պետք է պատրաստված լինեն նույն մետաղից, նույն արվեստագործի ձեռքով, գեղեցիկ, զարդարուն, զարդարված հայկական զարդանախշերով:
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի