25 Նոյեմբեր, Բշ
Ոմն եղբայր իր մարմնավոր հոր հետ հրաժարվեց աշխարհից, սակայն չմնացին երկուսով մի վանքում, իսկ որոշ ժամանակ անց եղբայրն իմացավ իր հոր մասին, թե մի դիվահարի բժշկեց: Եվ գնալով ոմն մեծ ծերի մոտ՝ պատմեց այդ մասին և իր անձի համար տրտմելով` ասաց. «Աբբա՛, ահա իմ հայրը առաջադիմելով` մի եղբոր միջից դևը հալածեց, իսկ ես ծուլության մեջ եմ և ոչ մի առաջադիմություն չունեմ»: Ծերը նրան ասաց. «Իրականում, որդյա՛կ, դևեր հանելը կամ բժշկելը առաջադիմություն չէ, քանզի դրանք ոչ թե մարդն է անում, այլ՝ Աստծո զորությունը և կատարողի հավատքը, սակայն շատերը, չիմանալով այդ, բժշկության շնորհից ամբարտավանության մեջ ընկան և կորան: Իսկ ես ասում եմ. եթե մարդ ճշմարիտ խոնարհության գա՝ չկա՛ դրանից ավելի մեծ առաջադիմություն, քանի որ խոնարհը երբեք չի ընկնում. քանզի ով իրեն խոնարհեցնում է ներքև, ո՞ւր պիտի ընկնի կամ ինչպե՞ս պիտի ընկնի, եթե մինչև գետին է իջեցրել իրեն: Իսկ այսպիսի խոնարհության հասած մարդու նշանն այս է, որ ծիծաղում է թե՛ արհամարհանքների և թե՛ անարգանքների վրա»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի