Սեր առանց մեկնաբանության

Ավանակը մտնում է մի պարտեզ և հիացմունքով մոտենում գետնին փռված, աչքի

զարնող իր տեսքից փքված, մի մեծ, արևի ճառագայթներից փայլփլող դեղնավուն մի

պտուղի և ասում.

- Ի՞նչ գեղեցիկ ես ու ախորժելի, վերջապես գտա իմ երկրորդ կեսին: Ի՞նչ է անունդ:

Պտուղը պատասխանում է.

- Ինձ դդմենի են ասում: Իսկ քո ականջներն ինչու՞ են ավանակի ականջների նման երկար:

Ավանակն ավելի մեծ հիացմունքով ասում է.

- Որովհետև ես ավանակ եմ: Սիրո հրեշտակներն ինձ հիմար էին ասում: Նույնիսկ հասա

երկնքի արքայություն և ցանկացա ներս մտնել ու իմ երկրորդ կեսին փնտրել, բայց

հրեշտակները թույլ չտվեցին և ուղարկեցին այստեղ: Ինձ մխիթարեցիր. տեսնում եմ, որ

ինձանից ավելի հիմարը կա:

Զուր չեն ասում, որ դդումն էլ է արտաքինից գեղեցիկ, բայց դե դդում է էլի...

Սիրո հրեշտակն իջնում է երկնքից ու հորդորում ավանակին.

- Քո անմտությանը չափ ու սահման չկա, քեզ ուղարկեցի այս պարտեզ, որովհետև քիչ հեռու մի այլ ավանակ եմ նաև ուղարկել, իսկ դու եկար ու դդմին մոտեցար: Այժմ, արագ

գնա դեպի մյուս ավանակը, քանի դեռ դա էլ` հմայված ծաղիկներով, ամբողջությամբ չի կերել

պարտեզի վարդերը...

Հովհաննես Մանուկյան