Խոնարհության մասին

Մի եգիպտացի մենակյաց կար Կոստանդնուպոլսում` երանե­լի Թեոդոս փոքրի օրոք, որը բնակվում էր մերձակա անապատի մի փոքրիկ խցում: Մի անգամ թագավորն այնտեղով անցնելիս, թողեց հեծելազորը և թագը թաքցնելով` մենակ մոտեցավ մենակյացի դռանը և բախեց այն: Նա բացեց դուռը և ճանաչեց, որ թագավորն է և լուռ մնաց, ընդունեց նրան որպես մի զինվորի, և աղոթելուց հետո նստե­ցին: Եվ թագավորը սկսեց հարցուփորձ անել, թե ինչպես են եգիպտացի հայրերը, և նա պատասխանեց. «Բոլորն էլ աղոթում են քո փրկության համար»: Եվ նայելով խուղը` Թեոդոսը ոչինչ չտեսավ այնտեղ, բացի մի փոքրիկ զամբյուղից, որի մեջ հաց կար: Մենակյացն ասաց. «Ճաշա­կի՛ր ինձ հետ մի փոքր»: Նա ասաց. «Ինչպես կկամենաս»: Թրջեց հացը, ձեթ և աղ լցրեց վրան, և կերան, ապա ջուր տվեց նրան, և նա խմեց: Եվ Թեոդոսը նրան ասաց. «Գիտե՞ս` ով եմ ես»; Մենակյացն ասաց. «Աստված գիտե` ով ես դու»: Պատասխան տվեց և ասաց. «Ես Թեոդոս թագավորն եմ»: Եվ ծերը երկրպագեց նրան: Ասաց արքան. «Երանի՜ ձեզ` ճշմարիտներիդ և աշխարհից հեռացածներիդ. թագավորության մեջ եմ ծնվել, բայց երբեք հացով ու ջրով չեմ հագեցել, ինչպես այսօր. չափազանց հաճելի եղավ ինձ»: Եվ գնաց արքան և սկսեց այնուհետև պատվել նրան: Իսկ ծերը թագավորի պատվելու պատճառով չկամեցավ մնալ այնտեղ, այլ փախավ և դարձյալ գնաց Եգիպտոս և ասաց. «Ար­ժանի չեմ նունիսկ թագավորների ստրուկների պատվին»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016