Մի մարդ գետափին գույնզգույն քարերով լի մի մեծ քսակ գտավ: Վերցրեց ու սկսեց այդ քարերը գետը նետել, դրանցով թռչուններին խփել, զվարճանում էր քարերն այս ու այն կողմ շպրտելով: Եվ ահա երբ ընդամենը երկու-երեք քար էր մնացել քսակում, հարևանը հանդիպեց նրան: Տեսավ քարերն ու հարցրեց. «Որտեղի՞ց քեզ այդ քարերը: Դրանք շատ թանկարժեք են»: Սա լսելով, մարդը նետվեց աննպատակ կորսված քարերը փնտրելու, բայց արդեն շատ ուշ էր որևէ բան վերադարձնելու համար:
Կյանքը մի բուռ գույնզգույն քար է և այդպես էլ մենք ենք վարվում մեր կյանքի օրերի հետ: Մարդու ամեն մի օրը, ամեն շաբաթը, ամիսը, տարին գանձ են, որ անշրջահայացաբար վատնում ենք, և մի օր ամբողջը կորցնելով, այլևս չենք կարողանա ոչինչ վերադարձնել:
Մահը ոչ սկիզբ է, ոչ՝ ավարտ, այլ ավելի շուտ այս և մյուս կյանքը միմյանցից բաժանող վարագույր է: Ով հոգով մեռած է, ով հոգ չի տանում իր հոգուն, այս երկրային մահով կանցնի հավիտենական մահվան, այսինքն՝ դժոխային հավիտենական տանջանքների, որոնցից մեզ հեռու պահի ողորմած Աստված: Իսկ ով հոգով ողջ է, հավատի կրակը վառ է պահում իր մեջ, մարմնական մահով կանցնի հավիտենական կյանք, դրախտային երանություն:
Ծայրագույն վարդապետ Գրիգորի (Զումիս)
Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի