23 Նոյեմբեր, Շբ
Ծերը մեզ պատմեց հետևյալը. «Իմ վարդապետը սիրում էր հաճախակի գնալ անապատի խորքը և այնտեղ մնալ: Մի օր ես նրան հարցրի, թե. «Ինչո՞ւ ես այդպես փախչում անապատի խորքերը. չէ՞ որ ով մոտ է բնակվում աշխարհին, նա տեսնում է և՛ վիշտ, և՛ փորձություն, և զգուշանում է դրանցից, ուստի ավելի մեծ վարձ է ստանում Աստծուց»: Վարդապետն ինձ ասաց. «Հավատա՛ ինձ, որդյա՛կ, նույնիսկ եթե մարդ Մովսեսի չափին հասնի և գրեթե Աստծո որդի լինի՝ աշխարհից օգուտ չունի: Սակայն ես Ադամի որդի եմ և իմ նախահոր նման` երբ տեսնեմ մեղքերի պտուղը, իսկույն կցանկանամ այն, կվերցնեմ, կուտեմ և կմեռնեմ: Սրա համար էին մեր հայրերը փախչում անապատ և այնտեղ սպանում որովայնամոլությունը, որպեսզի կերակուր չգտնեին, որը ախտեր է ծնում»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի