Մի անգամ Հելենոպոլսի ապագա եպիսկոպոս Պալադիոսը որոշեց սուրբ Մակարիոս Ալեքսանդրիացուն այցելել: Նրա խցին մոտենալով՝ դռան մոտ պառկած մի հիվանդի տեսավ: Դա հարևան գյուղի քահանան էր, ում գագաթոսկրը բացվել էր մաշկի քաղցկեղից: Տառապյալի հետ խոսելուց հետո Պալադիոսը զարմացավ, թե իր ողորմածությամբ հայտնի ու հրաշքներ գործելու շնորհով օժտված աբբա Մակարիոսը ոչ միայն չի բժշկել հիվանդին, այլ նույնիսկ չի ցանկացել տեսնել նրան:
Խուց մտնելով Պալադիոսը խնդրեց սրբին.
- Աղաչում եմ քեզ, գթա այս տառապյալին ու գոնե ինչ-որ պատասխան տուր նրան:
- Նա բժշկության արժանի չէ,- ասաց սուրբը,- Աստված նրան խելքի բերելու համար է այդպիսի հիվանդություն ուղարկել: Եթե ուզում ես, որ նա ապաքինվի, ապա խորհուրդ տուր նրան, որ այս պահից սկսած հրաժարվի Եկեղեցու խորհուրդները կատարելուց:
- Ինչո՞ւ,- հետաքրքրվեց Պալադիոսը:
- Այդ քահանան,- պատասխանեց սուրբ Մակարիոսը,- Պատարագ էր մատուցում շնության մեղքի մեջ լինելով և այժմ պատժվում է դրա համար: Եթե նա, վախից ելնելով, դադարի իր քահանայությունը, որ հանդգնում էր անել անփութությունից ելնելով, ապա Աստված կապաքինի նրան:
Պալադիոսը հիվանդին փոխանցեց սրբի խոսքերը և նա երդվեց այլևս քահանայություն չանել: Դրանից հետո սուրբը նրան թույլ տվեց իր մոտ մտնել և քահանան խոստովանեց իր մեղքը՝ խոստանալով այլևս մեղք չգործել և ծառայություն չմատուցել սուրբ սեղանի առջև: Ապաշխարությունն ընդունելով՝ սուրբ Մակարիոսը ձեռքը դրեց հիվանդի գլխին: Մի քանի օրից քահանայի գլխամաշկն ամբողջովին վերականգնվեց և նա, Աստծուն փառաբանելով և սրբին շնորհակալություն հայտնելով, տուն վերադարձավ միանգամայն առողջ:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի