Մի հոգևորական ներկա էր փոքրիկ երեխաների մոր կյանքի վերջին րոպեներին:
Մեռնողը խորը կսկիծով նայում էր փոքրիկներին, որոնց շուտով լքելու էր: Բայց բարի հոգևորականը մխիթարության խոսքեր գտավ ասելու.
- Մի՛ վշտացեք, հիշեք, թե Աստծո Խոսքում ինչ է ասվում որբուկների համար. «Իմ հայրն ու մայրը լքեցին ինձ, բայց Տերն ինձ ընդունեց…»: Մի՞թե Տերը նույն բանը չի անի Ձեր զավակների համար:
Սա լսելով՝ մեռնողն, իր աղոթական հայացքը Երկինք հառելով, ասաց.
- Սուրբ և անմահ Աստվա՛ծ, մի՛ լքիր իմ երեխաներին:
Այնուհետև, արդեն հանգիստ շարունակեց.
- Իմ որբուկներին Աստծուն եմ թողնում, Ով չի կարող մեռնել:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի