Ներքին մղումը

Ոմն եղբայր ծերերից մեկից խրատ հարցրեց. «Եթե տեսնեմ մեկին ինչ-որ բան անելիս և դա պատմեմ մեկնումեկին, և ասեմ ոչ թե նրան դատապարտելու համար, այլ` միայն խոսելու. չարախոսությո՞ւն է այդ»: Ծերն ասաց. «Եթե քո խորհուրդներում նրա դեմ ախտավոր բան ունես, չարախոսություն է, իսկ եթե խորհուրդներդ ազատ են մեղանչումից, չարախոսություն չէ, այլ միջոց, որպեսզի չարը չզորանա»: Մեկ այլ եղբայր հարցրեց ծերին և ասաց. «Եթե գամ հայրերից մեկի մոտ և նրան հարցնեմ, թե արդյոք կարո՞ղ եմ բնակվել այսինչի հետ, բայց ծերը գիտե, որ դա վնաս է ինձ, ի՞նչ պատասխան պետք է տա ինձ. եթե ասի ինձ` մի՛ գնա, արդյոք ինքն իրեն չի՞ դատապարտի իր խորհրդով»: Պատասխանեց ծերը և ասաց. «Այդ նուրբ խնդիրդ և տեսությունդ քչերն ունեն: Եթե պատասխանի ներքին մղումը ախտից է` վնաս է, և խոսքը զորություն չունի: Իսկ ի՞նչ է, պետք է ասի` ես չգիտեմ, և իրեն ազատի՞: Իսկ եթե ուզում է ազատել մեղքից, թող ոչ ոքի չդատապարտի, այլ պատճառն իր վրա վերցնի և ասի. «Ես ինքս անպիտանի մեկն եմ, սակայն կարծում եմ՝ դա քեզ օգտակար չէ»: Եթե հարցնողը իմաստուն է` չի գնա, որովհետև ծերը չարությունից մղված չասաց, այլ՝ որպեսզի չարը չզորանա»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016