23 Նոյեմբեր, Շբ
Մի մենակյաց, նախանձող չարի ազդմամբ, գլորվեց մեղքերի մեջ` բազում տարիներ մնալով այն գործի մեջ, որն ախորժում է շնությունը: Սա մի բարի սովորություն ուներ. երբ այդ նանիր գործերից հետո գալիս էր իր խուցը, կնգուղը քաշում էր գլխին, հավաքում էր մտքերը, սկսում էր սաղմոսել և եռանդուն ծնրադրել, ջերմ արտասուքներով և հառաչանքներով լաց լինել, կուրծքը և երեսը ծեծել, փետել մորուքն ու թքել դրա վրա: Ձանձրացավ սատանան նրա աղոթքներից. և մի օր գիշերը գնալով նրա մոտ՝ ասաց նրան. «Ա՛յ գարշելի պիղծ, ինչքա՞ն պիտի ինձ անհանգստացնես և նեղես. գալիս իմ կամքը կատարում և շնանալով՝ ինձ ուրախացնում ես, հետո դառնալով` ինձնից տրտնջում ես առ Աստված, լաց ես լինում, հառաչում և տրտմեցնում ես ինձ»: Մենակյացն ասաց. «Ո՛վ դու, նզովյա՛լ շուն, որ մեղքով չես հագենում: Այս խուցը դարբնոց է. գալիս ես ու մուրճով հարվածում ես իմ գլխին, իսկ ես հիմարացած` մեղքեր եմ գործում, իսկ երբ սթափվում եմ, և խելքս գլուխս է գալիս, ես եմ քեզ մուրճով հարվածում, քանզի իմ Աստվածը ողորմած է և քո ձեռքում չի թողնի ինձ»: Եվ Աստծո շնորհով հալածվեց նրանից պոռնկության դևը:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի