Արևածագին լեռնագնացը բարձրանում է բարձրաբերձ լեռան լանջով դեպի վեր: Ինչքան բարձրանում է, նկատում է, որ ժամանակն արագ անցնում է, սակայն դեռևս երկար ճանապարհ ունի մինչ լեռան գագաթը: Ուստի, հոգով տագնապում է, և քայլերն արագացնում, որպեսզի նախքան երեկո հասնի այդ բարձունքին: Եվ երբ ժամեր անց հոգնած ու սպառված նստում է մի քարի վրա, այդժամ տեսնում է, որ մի անծանոթ մարդ լեռան լանջով ցած է իջնում, մոտենում և հարցնում.
- Դեպի ո՞ւր ես բարձրանում:
Լեռնագնացը պատասխանում է.
- Մինչ արևամուտը ցանկանում եմ բարձրանալ լեռան գագաթը, որպեսզի աղոթքս ուղղեմ Աստծուն: Այդ բարձունքից Աստված միգուցե ինձ ավելի արագ կարող է լսել, բայց արդեն արևը մայր է մտնում...
Անծանոթ մարդն ասում է.
- Ո՞ւր ես շտապում. Աստված ամենուր է... կանգ առ և հանդարտվիր. Աստծո զորությունը խաղաղության մեջ է, այլ ոչ թե շտապելու և տագնապելու: Եթե Աստված կամենում է, որ բարձրանաս այդ վայրը, ապա նույնիսկ ժամանակն ու արեգակը կանգ կառնեն, որ դու հասնես այնտեղ:
Լեռնագնացը գլուխը վեր է բարձրացնում և նկատում, որ անծանոթը Հիսուս Քրիստոսն էր, որ իջնում էր լեռան լանջով դեպի մարդկանց բնակավայրը...
Հովհաննես Մանուկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի