Որդեգրություն

Մի մահմեդական դատավոր ընթրիքի հրավիրեց քրիստոնյա աբբային, որ այն կողմերում էր ապրում։ Հյուրասիրելուց հետո հարցրեց․

- Ասա՛ ինձ, ո՛վ իմաստուն մարդ, ահա ես դատավոր եմ, մահմեդական և ջանում եմ ապրել ըստ օրենքների։ Արդար եմ դատում, կաշառք չեմ վերցնում, կերակրում եմ աղքատներին, աղոթում, պահք պահում։ Կատարում եմ Ալլահի կամքը։ Արդ մի՞թե ես չեմ ժառանգելու Արքայությունը։

Աբբան պատասխանեց․

- Ասա՛ ինձ՛, ո՛վ պատվարժան, երեխաներ ունե՞ս։

- Ունեմ,- պատասխանեց դատավորը։

- Ծառաներ էլ ունե՞ս։

- Իհա՛րկե, ունեմ։

- Իսկ ո՞վ է ավելի լավ լսում քեզ՝ ծառանե՞րը, թե՞ զավակներդ,- հարցրեց ծերը։

- Ծառաները։ Ծառաներն ավելի լավ են լսում, որսում են յուրաքանչյուր խոսքս։ Ջանում են գոհացնել ամեն ինչում։ Իսկ երեխաներս հաճախ ըմբոստ են, հանդուգն, ինքնագլուխ, ինձ չեն լսում,- պատասխանեց դատավորը։

- Իսկ ասա՛ ինձ, մեռնելիս ո՞ւմ ես թողնելու ողջ ունեցվածքդ՝ զավակների՞դ, թե՞ ծառաներիդ։

- Իհա՛րկե զավակներիս,- բացականչեց դատավորը։

- Այդպես էլ Արքայության պարագայում է։ Դու կարող ես հիանալի ծառա լինել, սակայն ժառանգությունը ստանալու է որդին։ Իսկ որդեգրումը կատարվում է միայն Հիսուս Քրիստոսի միջոցով․․․

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի