«Ովքեր իրենց հույսը դրել են Տիրոջ վրա, սերնդից սերունդ չեն տկարանա»

Սուրբ Գրքում դժվար թե գտնվի մի հատված, որտեղ չհանդիպենք այն կենսատու խոստումներին, որ Տերը տալիս է Իրեն հուսացողներին: Դավիթ արքան, որ Բարձրյալի հանդեպ հույսի լավագույն ուսուցիչն է, փառաբանում է Նրան և ասում. «Տերն իմ լույսն է ու կյանքը, ո՞ւմից վախենամ. Տերն իմ կյանքի ապավենն է, ո՞ւմից ես դողամ: Երբ չարագործ նեղիչներս ու թշնամիներս մոտեցան ինձ՝ մարմինս ուտելու, նրանք թուլացան ու ընկան» (Սաղմ. 26:1-3): Արքայի սիրտը մեծ էր և լի Աստծու հանդեպ սիրով ու վստահությամբ. նա առատորեն վայելում էր աստվածային աղբյուրներից և ստացածն արտացոլում իր սաղմոսներում: Դավթի նման իմաստուն ու խոհեմ անձինք ամենուր ջերմեռանդորեն փառաբանում  էին Աստծուն՝ Իր անսահման ողորմության համար: «Ամբողջ սրտով հույսդ դի՛ր Աստծու վրա և մի՛ հպարտացիր քո իմաստությամբ»,- ասել է Սողոմոն Իմաստունը (Առակ. 3:5): Մարգարեներից՝ Երեմիան գրել է. «Թող օրհնյալ լինի այն մարդը, որ հույսը Տիրոջ վրա կդնի, որ Տերը նրա հույսը կդառնա» (Երեմ. 17:7-8): Հուդա Մակաբեն պատերազմից առաջ իր հայրենակիցներին ոգևորում էր և ասում. «Արդ, իմացե՛ք, որ բոլոր նրանք, ովքեր իրենց հույսը դրել են Տիրոջ վրա, սերնդից սերունդ չեն տկարանա» (Ա Մակաբ. 2:61):

Քրիստոս Իր երեքամյա քարոզչության ընթացքում բազմիցս հիշեցնում էր մարդկանց առ Աստված ապավինության մասին՝ օրինակ բերելով թռչուններին, ծաղիկներին  (Ղուկ. 12:24-28): Իր հետ մշտապես շրջող առաքյալներին Նա տարբեր ձևերով ուսուցանում էր այդ մասին: Օրինակ, երբ ցանկանում էր կերակրել Իր մոտ հավաքված հինգ հազար մարդկանց, Փիլիպպոսին հարցրեց.  «Որտեղի՞ց հաց պիտի գնենք, որ դրանք ուտեն» (Հովհ. 6:5):

Վաղվա մասին մտահոգության հետ կապված ոմն եղբայր հարցնում է հայր Պիմենին. «Ո՞ւմ է վերաբերում խոսքը, որ գրված է. «Վաղվա մասին հոգ մի՛ արեք» (Մատթ. 6:34): Ծերն ասում է նրան. «Դա վերաբերում է ամեն մի հավատացյալ մարդու, առավել ևս կրոնավորի, որպեսզի մենք մեր հույսը կապենք Տիրոջ հետ և ոչ թե մեր հոգսերի», որովհետև ով ինչ ունի՝ ամենն էլ Տիրոջն է: Դա վերաբերում է և նրանց, ովքեր փորձության մեջ են ընկնում, որպեսզի լքվելով՝ չվհատվեն, այլ միշտ ակնկալեն Աստծու օգնությունը»:

Երբեմն մարդիկ աղոթում են և միաժամանակ կասկածում, թե արդյո՞ք իրենց աղոթքը լսելի կլինի: Իսկ թե ինչպես պետք է աղոթենք, այս մասին Քրիստոս ուսուցանեց հետևյալ առակով. «Մի քաղաքում մի դատավոր կար, որ ո՛չ Աստծուց էր վախենում և ո՛չ էլ մարդկանցից ամաչում: Նույն քաղաքում մի այրի կին էլ կար, որ դիմում էր նրան և խնդրում. «Իրավունքս պաշտպանի՛ր իմ հակառակորդից»: Դատավորը երկար ժամանակ մերժում էր դատը տեսնել, սակայն ի վերջո ինքն իրեն ասաց. «Թեև Աստծուց չեմ վախենում և մարդկանցից չեմ ամաչում, բայց քանի որ այս այրին նեղություն է տալիս ինձ, նրա դատը տեսնեմ, որպեսզի անվերջ մոտս գալով՝ չանհագստացնի ինձ»» (Ղուկ. 18:2-6): «Անիրավ դատավորի և այրի կնոջ առակ»-ի միջոցով Քրիստոս հորդորում է հարատև աղոթել և չվհատվել՝ ապավինելով Աստծու ողորմածությանը: Եթե ​​այրու խնդրանքների համառությունը խոցեց անարդար դատավորի կարծրացած խիղճը և ստիպեց նրան դատը տեսնել, ապա մի՞թե արդար Դատավորը՝ Աստված, չի պաշտպանի նրանց, ովքեր գիշեր ու ցերեկ դիմում են Իրեն: Ըստ Ս. Հովհան Ոսկեբերանի՝ աղոթքը հզոր զենք է, եթե բխում է հավատից, անկեղծ սրտից և արվում է ջանասիրաբար. «Աղոթքի ուժը տեսանելի է այրի կնոջ անդադար աղոթքի մեջ, որով նա հաղթահարեց անամոթությունը, անարդարությունը, դաժանությունն ու կոպտությունը: Աստված դանդաղում է կատարել մարդկանց խնդրանքները ոչ այն պատճառով, որ մերժում է դրանք, այլ ցանկանում է, որ մարդիկ ջանասիրաբար աղոթել սովորեն և աղոթքով Իրեն մոտենան»:

Երբեմն մարդիկ վհատվում են դժվարություններից և հուսահատության մեջ չեն տեսնում որևէ  մխիթարություն, այդպիսիններին Օգոստինոս Երանելին պատգամում է. «Աստված ստեղծել է ոչ միայն երկինքն ու երկիրը, այլև բոլոր արարածներին և արարչագործության պսակին՝ մարդուն: Նա Իր հոգատարությունն է ցուցաբերում բոլոր արարածների հադեպ, և մարդը չի կարող ասել, թե Աստված չի հիշում իրեն, այն Աստված, Ում հայտնի է մարդկանցից յուրաքանչյուրի գլխի մազերի թիվը: Ինչ էլ, որ պատահի ձեզ ձեր կամքին հակառակ, թող ձեզ հայտնի լինի, որ տեղի է ունենում Աստծու կամքի և նախախնամության համաձայն: Եթե չենք հասկանում, թե ինչու կամ ինչ պատճառով են որոշ իրադարձություններ տեղի ունենում, ապա վստահենք աստվածային նախախնամությանը, քանի որ ոչինչ չի պատահում առանց պատճառի»:

Կազմեց Կարինե Սուգիկյանը