Սատանայի հետ զրույցի չբռնվենք

Բոլորս էլ ժառանգաբար փոխանցված կրքեր ունենք, բայց դրանք ինքնուրույն մեզ չեն վնասում: Միևնույնն է, թե մարդն, օրինակ, դեմքին խալով է ծնվում, որն էլ նրան յուրահատուկ գեղեցկություն է տալիս: Բայց եթե այդ խալն անընդհատ փորփրես, ապա հնարավոր է, որ ուռուցք գոյանա: Պետք չէ թույլ տալ, որպեսզի սատանան փորփրի մեր կրքերը: Եթե թույլ տանք, որ նա փորփրի մեր թուլությունն, ապա մեր մեջ (հոգևոր) քաղցկեղ կսկսվի:

Պետք է հոգևոր արիություն ունենալ, արհամարհել սատանային ու նրա բոլոր խորամանկ «հեռագիր»-մտքերը: Սատանայի հետ զրույցի չբռնվենք: Եթե նույնիսկ աշխարհի բոլոր փաստաբանները հավաքվեին միասին, ապա չէին կարողանա նույնիսկ մի փոքր դևի հաղթել: Բանսարկուի հետ կապերը խզելու և գայթակղություններից խուսափելու համար պետք է նրա հետ բոլոր զրույցները դադարեցնել: Ինչ-որ բա՞ն է պատահել մեզ: Անարդարացիորե՞ն են մեզ հետ վարվել: Վիրավորե՞լ են մեզ: Քննենք, արդյոք ինքներս մեղավոր չե՞նք: Եթե մեղավոր չենք, ապա մեզ վարձք է սպասվում: Այդտեղ պետք է կանգ առնել. խորանալու կարիք չկա: Եթե մարդը շարունակի զրուցել սատանայի հետ, ապա նա մարդու համար այնպիսի ժանյակներ կհյուսի*, այնպիսի խառնաշփոթ կստեղծի… Սատանան ներշնչում է, որպեսզի կատարվածն իր՝ սատանայի, «ճշմարտության» օրենքներով քննես և դա մարդուն դաժանացնում է:

Հիշում եմ. Հունաստանից հեռանալուց իտալական զորքերն իրենց ետևից ձեռքի նռնակներով լի վրաններ թողեցին, վառոդի կույտեր: Մարդիկ վերցնում էին այդ վրաններն ու այն ամենն ինչ դրանց մեջ կար: Երեխաները խաղում էին նռնակներով ու գիտեք, թե որքա՜ն անմեղ զոհեր եղան: Մի՞թե կարելի է նռնակով խաղալ: Այդպես էլ մենք, խաղե՞ր ենք խաղալու սատանայի հետ:

* Այսինքն սատանան մարդուն «նուրբ ձեռագործով» է զբաղեցնում՝ մտքեր է ներշնչում, որպեսզի մարդն անընդհատ «զբաղված» լինի, անտրամադիր վիճակում գտնվի ու չկարողանա հոգևոր աճ ունենալ: Այդ կերպ սատանան ավելի է թուլացնում մարդուն:

Հայր Պաիսիոս Աթոսացու «Ցավով և սիրով՝ ժամանակակից մարդու մասին» գրքից

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի