Սիրիր մերձավորիդ

Հաճախ մարդիկ դիտելով մարդկության ընթացքն այս աշխարհում, քննելով հարազատների, ընկերների, հարևանների, աշխատակիցների  կյանքում տեղի ունեցող իրադարձությունները, հայացք նետելով նաև պատմության էջերին, և ինչու՞ չէ, նաև սեփական կյանքի ճանապարհը զննելով, նկատում են, որ մարդու կյանքի անբաժան մաս են կազմում տառապանքը, չարչարանքը, և բազմատեսակ այլ նեղությունները: Խորհելով այդ մասին հարցնում են թե ինչու՞ է այդպես, ինչու՞ են մարդուն հանդիպում հիվանդությունը, աղքատությունը, դժբախտությունը, պատերազմները, աղետները, անարդարությունները, ուր՞ են Աստծո ողորմածությունը, խնամքը՝ մարդու նկատմամբ: Ինչպիսի՞ առաջադրանք ունենք կատարելու այս երկրային ճանապարհին: Միգուցե՞ պիտի այդ փորձությունները հաղթահարենք ինչ-որ նպատակով: Անդրադառնանք ավետարանական լուսավորող պատմություններին: Օրենսգետը երբ հարցրեց Փրկչին, թե ինչ անեմ, որ հավիտենական կյանք ժառանգեմ, Տերը նրան ասաց. «Օրենքում ի՞նչ է գրված»: Սա պատասխանեց և ասաց. «Պիտի սիրես քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով և քո ամբողջ հոգով և քո ամբողջ զորությամբ և քո ամբողջ մտքով. և պիտի սիրես ընկերոջը (մերձավորին), ինչպես քո անձը»: Եվ Հիսուս նրան ասաց. «Ճիշտ պատասխան տվեցիր, այդ արա և կփրկվես»: Տեսեք, այս փարիսեցին լավ ըմբռնել էր ամբողջ օրենքի իմաստը և գլխավոր ուղեցույցն ու նպատակը փոթորիկներով լի այս կյանքի: Սակայն, իր հաջորդ հարցը օրենք իմացողի համար զարմանք է պատճառում: Նա հարցրեց, թե ո՞վ է իր ընկերը (մերձավորը): Իսկ ովքե՞ր են մեր մերձավորները: Մեզ շրջապատող բոլոր մարդկանց. լինի ազգական թե հարևան, լինի ընկեր թե աշխատակից, թե մեզ հետ շփվող յուրաքանչուր մարդուն պիտի իբրև մերձավորի ընդունենք: Եվ այստեղ Տերն է մեր գլխավոր օրինակը, ում պիտի ձգտենք նմանվել, ով սիրում է և խնամում է բոլորին: Քրիստոս, ի պատասխան, պատմեց նրան բարի սամարացու առակը: Այս առակում տեսնում ենք քահանայի և ղևտացու անտարբեր վերաբերմունքը՝ ընկած և վիրավորված մարդու նկատմամբ, ովքեր այդ փարիսեցու պես քաջատեղյակ էին Աստծո բոլոր օրենքներից: Եվ այս երկուսը չանցան քննությունն այս կյանքի: Տերը այս առակում որպես փրկչի կերպար ընտրում է սամարացուն, ով չուներ ճշմարիտ հավատք, կյանքի ճշմարիտ ուղեցույց: Սամարացին առանց հավիտենական արքայություն ժառանգելու նպատակի Աստծո գլխավոր պատվիրանը կատարեց՝ ցուցաբերելով գթասրտություն և ողորմածություն: Եվ այս քայլով նմանվեց Աստծուն ու հանձնեց կյանքի քննությունը: Այս առակը պիտի դառնա մեր համար խորհելու մեծ աղբյուր: Մենք հաճախ տեսնելով մեր շուրջը ընկած մարդկանց, լինի հոգևոր թե աշխարհիկ իմաստով, անտարբերություն ենք ցուցաբերում, երբեմն էլ դատում ենք, պնդելով, թե իրենք են մեղավոր իրենց անկումների համար: Եվ այստեղ մենք պիտի ամաչենք սամարացուց: Հիշե՛նք ինչին ենք կոչված և ուր պիտի քայլենք: Հոգևոր սթափությունը և Աստծո սերը եկեք արմատավորենք մեր սրտերում և հոգիներում, որպեսզի կարողանանք կյանքի քննությունը հանձնել և հասնել մեզ համար այդքան տենչալի նպատակին:

Տեր  Զգոն քհն. Աբրահամյան