Սուրբ Ծնունդ

Կար-չկար մի կոշկակար: Նրա կինը մահացավ և մնացին ինքն ու փոքրիկ որդին: Եվ ահա, Սուրբ Ծննդյան նախօրեին, որդին հորն ասաց.

- Այսօր Փրկիչը մեզ հյուր է գալու:

- Ի՞նչ ես խոսում,- չհավատաց կոշկակարը:

- Կտեսնես, որ կգա: Հենց Ինքն ինձ այդ մասին ասաց երազում:

Եվ փոքրիկ տղան սկսեց թանկագին հյուրին սպասել: Պատուհանից դուրս է նայում, իսկ այնտեղ ոչ-ոք չկա: Հանկարծ տեսավ, որ բակում երկու տղա մի փոքրիկի են ծեծում, իսկ նա նույնիսկ չի դիմադրում: Դուրս վազեց տնից, վռնդեց կռվողներին, իսկ ծեծված տղային տուն բերեց: Հոր հետ կերակրեցին նրան, երեսը լվացին, մազերը սանրեցին և կոշկակարի որդին ասաց.

- Հայրի՛կ, ես երկու զույգ երկարաճիտ կոշիկ ունեմ, իսկ նոր ընկերոջս կոշիկները պատռված են: Կարո՞ղ եմ մի զույգը նրան տալ, քանի որ դրսում սառնամանիք է և այսօր էլ տոն է:

- Դե ինչ, թող քո կամքով լինի,- համաձայնեց հայրը:

Կոշիկները տղային տվեցին և նա, ուրախությունից շողալով, տուն գնաց:

Որոշ ժամանակ անց, երբ կոշկակարի որդին, կրկին պատուհանի մոտ նստած, Փրկչին էր սպասում, տան մոտով անցնող մուրացկանն ասաց.

- Բարի մարդիկ, վաղը Սուրբ Ծնունդ է, իսկ ես արդեն երեք օր է ոչինչ չեմ կերել, հանուն Քրիստոսի ուտելու մի բան տվեք ինձ:

- Ներս արի՛, պապի՛կ,- կանչեց փոքրիկ տղան,- Աստված քեզ առողջություն տա:

Հայր ու որդի կերակրեցին ծերունուն և նա գոհությամբ հեռացավ նրանցից:

Իսկ տղան դեռևս Քրիստոսին էր սպասում ու արդեն սկսել էր անհանգստանալ: Մթնեց, փողոցի լապտերները վառվեցին, քամին սաստկացավ: Եվ հանկարծ տղան բղավեց.

- Հայրի՛կ, այնտեղ, լապտերի տակ մի կին է կանգնած, գրկին էլ մի փոքրիկ: Տե՛ս, թե ինչպես են մրսում:

Դուրս վազեց տղան ու կնոջն իրենց տուն բերեց: Կերակրեցին նրանց ու տղան ասաց.

- Այս սառնամանիքին ո՞ւր պիտի գնան, դրսում ձնաբուք է: Թող նրանք մեզ մոտ գիշերեն, հայրի՛կ:

- Ախր որտե՞ղ պիտի քնեն,- հարցրեց կոշկակարը:

- Դու բազմոցին կքնես, ես՝ սնդուկի վրա, իսկ նրանք՝ մեր մահճակալին:

- Լա՛վ, թող այդպես լինի:

Վերջապես բոլորը քնեցին և տղան երազում տեսավ, որ Փրկիչը վերջապես իրենց տուն եկավ ու իրեն քնքշորեն ասաց.

- Սիրելի՛ զավակ, ողջ կյանքդ երջանիկ եղի՛ր:

- Տե՛ր, իսկ ես քեզ ցերեկն էի սպասում,- զարմացավ տղան:

Իսկ Տեր ասաց.

- Ես էլ երեք անգամ քեզ մոտ եկա, թանկագի՛նս, և երեք անգամն էլ ընդունեցիր ինձ, այնպես ընդունեցիր, որ ավելի լավ չի լինում:

- Բայց ե՞րբ, Տե՛ր: Ես չեմ իմացել:

- Չես իմացել և միևնույն է ընդունել ես: Առաջին անգամ ոչ թե այն փոքրիկին խուլիգաններից փրկեցիր, այլ ինձ: Ինչպես ես ժամանակին չար մարդկանց կողմից ծեծի ու ծաղրի արժանացա, այնպես էլ այն փոքրիկը… Շնորհակալություն քեզ, հարազա՛տս:

- Իսկ երկրորդ անգամ ե՞րբ եկար, Տե՛ր,- հարցրեց տղան:

- Իսկ երկրորդ անգամ ոչ թե մուրացկանը ձեզ մոտ եկավ, այլ ես: Եվ դուք հորդ հետ փշրանքները կերաք, իսկ ինձ տոնական կարկանդակը տվեցիք:

- Իսկ երրո՞րդ անգամ: Միգուցե գոնե երրորդ անգամ ես ճանաչեցի քեզ:

- Իսկ երրորդ անգամ մորս հետ նույնիսկ գիշերեցի քեզ մոտ: Մի ժամանակ մենք ստիպված եղանք Հերովդեսի պատճառով Եգիպտոս փախչել: Եվ դու գտար լապտերի մոտ կանգնած մորս, ինչպես անապատում արմավենու տակ, և քո հարկի տակ տարար: Հավիտյանս երջանիկ եղիր, թանկագի՛նս:

Առավոտյան արթնացավ տղան ու տեսավ, որ տանն արդեն ոչ-ոք չկա: Իսկ անկյունում այն կոշիկներն են, որ երեկ փոքրիկ տղային էր տվել, իսկ սեղանին՝ մուրացկանին տված կարկանդակը: Իսկ սրտում այնպիսի անպատմելի ուրախություն էր, որ երբևէ չէր ունեցել:

 

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի