Մի փոքր քաղաքում երկու ընտանիք են ապրում միմյանց հարևանությամբ: Մի ընտանիքում ամուսիններն անդադար վիճում են՝ միմյանց մեղադրելով բոլոր դժբախտությունների մեջ, իսկ մյուս ընտանիքում սեր է ու համերաշխություն: Կամակոր տանտիրուհին զարմանում է հարևանների երջանկության վրա, նախանձում և ասում ամուսնուն.
- Գնա՛, տե՛ս, թե այդ ինչպե՞ս է նրանց մոտ ստացվում, որ ամեն ինչ հարթ է ու խաղաղ:
Ամուսինը գնում է հարևանների տուն, կամացուկ ներս մտնում ու թաքնվում մի անկյունում: Հետևում է: Իսկ տանտիրուհին քթի տակ մի ուրախ երգ երգելով տունն է կարգի բերում և թանկարժեք ծաղկամանի փոշին է սրբում այդ պահին: Հանկարծ հեռախոսը զանգում է, կինը շեղվում է և ծաղկամանը դնում սեղանի եզրին, այնպես, որ ուր որ է կընկնի: Եվ այդ պահին սենյակ է գալիս ամուսինը, պատահմամբ դիպչում ծաղկամանին, որն էլ ընկնում է հատակին ու փշրվում:
«Կռիվը պատրաստ է»,- մտածում է հարևանը:
Տանտիրուհին մոտենում է, ափսոսանքով հոգոց հանում և ասում ամուսնուն.
- Ներիր, թանկագի՛նս, ես եմ մեղավոր: Անփութորեն սեղանի եզրին էի դրել:
- Ի՞նչ ես ասում, սիրելի՛ս, այդ ե՛ս եմ մեղավոր: Շտապում էի և չնկատեցի ծաղկամանը: Դե լավ, ոչինչ, թող մեր ամենամեծ դժբախտությունն էլ սա լինի:
… Հարևանի սիրտը կծկվեց ծավից: Անտրամադիր տուն գնաց և կինը հարցրեց նրան.
- Ինչո՞ւ այսքան ուշացար: Տեսա՞ր, թե ինչ էր նրանց մոտ կատարվում:
- Այո՛:
- Եվ ի՞նչ:
- Նրանց մոտ բոլորը մեղավոր են, իսկ մեզ մոտ բոլորն արդար:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի